با وجود آنکه اینستاگرام را نمی‌پسندم و نقدهای متعددی بر آن دار | محافظ کانال زن امروزی
با وجود آنکه اینستاگرام را نمی‌پسندم و نقدهای متعددی بر آن دارم، می‌کوشم فرزند زمانه خود باشم و هرازگاهی نوشته‌های پراکنده‌ام را در اینستا نیز منتشر کنم. با این همه، هنوز دلم با این شبکه اجتماعی صاف نشده‌است.
گذشته از اینکه در اینستا، مخاطب به کوتاه‌خوانی عادت می‌کند و به مرور به شتاب بیشتر و تامل کمتر تشویق می‌شود، لزوم ضمیمه کردن تصویر برای نوشته، امری غریب و عذاب‌آور است.
هرکه می‌خواهد کلامی در این شبکه مجازی منتشر کند، ناچار است عکسی یا ویدیویی نیز ضمیمه کند. پافشاری زیاد بر عینی کردن محتوا یعنی به‌رسمیت نشناختن کلمه. انگار آدمی کلمه را تاب نمی‌آورد مگر آنکه ذیل تصویری باشد. بیچاره آدمی که جهان رسانه‌اش او را عادت می‌دهد شبانه‌روز در پیوند با تصویر باشد تا اندک‌اندک توانایی درک واژه‌های ناب را از دست دهد. درباره اینکه اینستاگرام مخاطب را میان‌مایه و سطحی پرورش می‌دهد، زیاد خوانده‌ایم و شنیده‌ایم. در سطح ماندن و از یکی به دیگری پریدن، با "مصرف" گره خورده است، اما مورد خاص اینستاگرام، بستن بال‌وپر خیال است به پای یک تصویر. محروم کردن ذهن آدمی است از پرسه زدن در جهان، با کلام. ستاندن مهارت "خیمه‌زدن در رگ کلام" است. مخاطبی که عادت کند "کلمه" را ذیل یک تصویر دریافت کند، چنان در دنیای "مصادیق" غوطه‌ور می‌شود که اندک‌اندک با دنیای "مفاهیم" بیگانه می‌شود.
زنجیر کردن مستمر واژه به پای تصویر، خیانتی است در حق قوه خیال آدمی که قرن‌هاست پناهگاه و معنابخش او بوده‌است. هزاران سال است آدمی چشم‌هایش را بسته و با خیال‌پردازی در کلام، جهان خود را وسعت بخشیده. ولی حالا اینستاگرام او را ناچار می‌کند به هنگام انتشار " آب حیات عشق را در رگ ما روانه کن، آینه صبوح را ترجمه شبانه کن" تصویری ضمیمه نماید تا لباس تنگ و ناموزونی باشد بر قامت شعری که خیال را تا بیکران می‌برد.
جهان رسانه‌ای امروز، با پرورش انسان‌های وابسته به تصویر، مهم‌ترین سرمایه آدمی را تضعیف می‌کند: خیال را! و انسان‌ها را عادت می‌دهد شبانه‌روز در حال پراکندن تصویر باشند، به‌جای آنکه گاه رها و بی‌دغدغه چشم‌هایشان را ببندند و خیال‌پردازی در جهان واژه‌ها را تجربه کنند. اینستاگرام عصیانی است در برابر کلمه. انکار این حقیقت است که "در آغاز هیچ نبود، کلمه بود"!
