زيباترين انسان‌هايى كه تاكنون شناخته‌ام، آنهايى بودند كه شكست خورده بودند، رنج می‌كشيدند، دچار فقدان شده بودند و با اين حال راه خود را از اعماق درد و رنج گشودند و بيرون آمدند. اين افراد، يك حسى از قدردانى، حساسيت و فهم زندگى داشتند كه آن‌ها را پر از شفقت، ملايمت و توجه عميق و عاشقانه می‌كرد. زيبايى اين افراد، اتفاقى و بى‌سبب نبود!
