۲۵ اردیبهشت ماه ، سالروز بزرگداشت #حکیم_ابوالقاسم_فردوسی ، شاعر بلندآوازه ایرانی است. او که با اثر شکوهمند خود ، نقش جوانمردی ، اخلاق و ایمان را در بلندای زمان بر تاریخ نشاند و با حکمت و بینش گسترده ، فرهنگ غنی ایران را تا فراسوی مرزهای خاکی به دل عاشقان فرهنگ و هنر نمایان ساخت.
فردوسی، از جمله معماران فرهنگ و ادب بخش بزرگی از جهان امروز است که با هموار ساختن رنجی سی ساله بر خود ، توانست اندیشه ی پویا و تصویری زیبا را در فرهنگ ملی در قالب یادگاری هزار ساله، ولی همواره تازه و سودمند باقی گذارد. تولد و خانواده:
در سال ۳۲۹ هجری که ابوعبداللّه رودکی، پدر شعر فارسی بدرود حیات گفت ، روستای باژ از توابع خراسان، شاهد ولادت ابوالقاسم طوسی ، معروف به فردوسی بود . فردوسی از کودکی به دانش آموزی پرداخت و اخلاق ، تاریخ و فرهنگ ایرانی ، تن و جان او را پرورش داد . او با شوق و دقتی عاشقانه ، در نظم کشیدن شاهنامه میکوشید و هرگاه فرصتی مییافت ، مطلبی از زندگی خود را نیز در سرگذشت این نامه باستان می گنجاند . او همسری باسواد و اهل ادب داشت که از او با لطف و مهربانی یاد میکند . همچنین صاحب پسر و دختری شد که البته پسر در جوانی از دست رفت و پدر را در غم خود داغدار کرد .
فردوسی و زبان فارسی: فردوسی برای اظهار هنر خود ، زبان ساده ای را به کار برده و شاهنامه را شاهکار زمان و بیان ساخته است . پس از اسلام و با ورود ادبیات عرب به ایران اندک اندک بسیاری از واژگان و ترکیب های اصیل فارسی ، به دست فراموشی سپرده میشد ، ولی حکیم توس ، با به نظم در آوردن شاهنامه ، تا حد زیادی جلو این کار را گرفت . از این رو ، با اینکه بیش از هزار سال از تاریخ نظم شاهنامه میگذرد ، امروزه هم زبان این کتاب ، برای فارسی زبانان قابل فهم است . این، معجزه سادگی زبان است که فردوسی آن را به وجود آورد . بسیاری از واژه های ساده به کار رفته در شاهنامه ، از آفت فراموشی مصون مانده است ؛ زیرا بیشتر این واژه ها که در ادبیات شاهنامه آمده، بر زبانها جاری گشته و تا امروز باقی است .
رسالت فردوسی: حکیم ابوالقاسم فردوسی ، با شاعران هم عصر خود تفاوت بسیاری داشت . در آن زمان ، بسیاری از شاعران به ستایش شاهان و درباریان سرگرم بودند . در این میان، فردوسی، ستایشگری را پیشه خود نساخت . او در شاعری هدف بلندتری داشت و برای خویش رسالتی تاریخی قائل بود. به همین دلیل، به صله و ستایش نیاز نداشت . بزرگترین امتیاز فردوسی این است که او شاعری را رسالت میپنداشت و یکدل و یک جهت به این کار بزرگ همت گماشت و شاهنامه، ارزشمندترین کتاب تاریخی منظوم را از خود به یادگار گذاشت .
دانای توس، حکیم ابوالقاسم فردوسی که دیباچه سخن را به دلنشین ترین آهنگ سرود :
به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه برنگذرد
خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای
خداوند کیوان و گردان سپهر فروزنده ماه و ناهید و مهر
و همچنین :
جهان را بلندی و پستی تویی ندانم چهایی هرچه هستی تویی
سرانجام : فردوسی ، شاعر حماسه سرای ایرانی، حدود نود سال زیست و سی سال از عمر گرانبهایش را صرف نگهداری زبان اصیل فارسی و تمدن ایرانی کرد . او سالهای آخر عمر را در تنگدستی گذراند و توانایی مالی خود را که در جوانی از آن بهره مند بود ، از دست داد ؛ چونانکه می سراید :
الا ای برآورده چرخ بلند چه داری به پیری مرا مستمند چو بودم جوان، برترم داشتی به پیری مرا خوار بگذاشتی مرا کاش هرگز نپروردیا چو پرورده بودی، نیازردیا
او در شهر توس از دنیا رفت و در باغش به خاک سپرده شد .
