ای کاش هزار تیغ برهنه، بر اندوه تو مینشست تا بتوانم بشارتِ روشنیِ فردا را بر فرازِ پلکهایت نگاه کنم. اینک صدایِ آن یار بیدریغ گل میکند، در سبزترین سکوت و گلهایِ هرزه را در بارشِ مداومِ خویش، دِرو میکند. جنگل، در اندیشههای سبزِ تو جاریست. خسرو گلسرخی @zemesstaaan 2.6K viewsedited 06:26
