حالیا مصلحت وقت در آن می بینم که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم جامِ مِیْ گیرم و از اهل ریا دور شوم یعنی از اهل جهان پاک دلی بگزینم جز صُراحی و کتابم نبود یار و ندیم تا حریفانِ دغا را به جهان کم بینم سر به آزادگی از خلق بر آرم چون سرو گر دهد دست که دامن ز جهان درچینم بس که در خرقه ی آلوده زدم لاف صلاح شرمسار از رخ ساقیّ و مِیِ رنگینم سینه ی تنگ من و بار غم او هیهات مردِ این بار گران نیست دل مسکینم من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر این متاعم که همی بینی و کمتر زینم بنده ی آصف عهدم دلم از راه مبر که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم بر دلم گَردِ ستم هاست خدایی مپسند که مکدّر شود آیینه ی مهر آیینم #حافظ @zemesstaaan 2.7K views06:49
