از پَسِ ماهِ صَفَر سازم سَفَر احمدِ آخر زمان را انتقال در ربی | نسخه های زندگی
از پَسِ ماهِ صَفَر سازم سَفَر
احمدِ آخر زمان را انتقال در ربیعِ اول آید بی‌جدال یعنی: بی‌هیچ شک و تردیدی رحلت رسول خاتم در ماه ربیع‌الاول صورت گرفته است. ؛ این عقیده‌ی مولانا است که هم نظر با اهل سنت، وفات نبی مکرم اسلام ص را در اولین روزهای ماه ربیع‌الاول دانسته و می‌فرماید: هنگامی که رسول گرامی اسلام دریافت که در ماه ربیع وفات خواهدیافت، در جمع اصحاب و یارانش از شدت اشتیاق فرمود: مَن بَشَّرنی بخُروجِ صَفَرٍ، بَشَّرتُهِ بِالجَنَّةِ هرکس مرا به انقضای ماه صفربشارت دهد، بهشت را به او بشارت دهم. و عُکّاشه از اصحاب پیامبر نخستین کسی بود که آن حضرت را به این خبر بشارت داد و پیامبر نیز بهشت را به ایشان بشارت داد. ؛ و اما اشتیاق رسول گرامی اسلام به پایان یافتنِ ماه صفر و شروع ماه ربیع‌الاول نشان‌دهنده‌ی این حقیقت است که مردان خدا درهنگام رحلت ازین دنیا، به واسطه‌ی عدم وابستگی به دنیا و رغبت دیدارِ حضرت حق، بسیارشادمان هستند. چون خبر یابد دلش زین وقتِ نَقل عاشقِ آن وقت گردد او، به عقل چون صَفَر آید، شود شاد از صَفَر کز پسِ این ماه می‌سازم سفر هرشبی تا روز زین شوقِ هُدی ای رفیقِ راهِ اَعلی می‌زدی ؛ پیامبرص نیز که وجود مبارکش لبریز از عشق به پروردگار جهانیان است برای رسیدن لحظه‌ی وصالِ حق روزشماری می‌کند و می‌فرماید: اللّهُم اغفِرلی وَارحَمنی وَالحَقنی بِالرفیقِ الاَعلی خداوندا مرا بیامرز و برمن رحمت آر و مرا به برترین رفیق ملحق فرما. ؛ و چنین است که پایانِ ماه صفر را بشارتی می‌داند بر وصول به دیدار بهترین رفیق که همان نور بی‌پایان و وصف‌ناپذیرخداوندی است. ؛ گفت: هرکس که مرا مژده دهد چون صَفَر پای ازجهان بیرون نهد که صَفَر بگذشت و شد ماهِ ربیع مژده وَر باشم مَر او را وشفیع گفت عُکاشه: صَفَر بگذشت و رفت گفت که جنت تو را ای شیرِ زَفت دیگری آمد که: بگذشت آن صَفَر گفت: عُکاشه بِبُرد از مُژده بَر ؛ پس نتیجه می‌گیریم که مردان خدا و مومنین واقعی به دلایلی که گفته آمد از رحلت خود از این دنیا شادمان هستند، برخلافِ دنیاپرستانِ کودک صفت که از بودنِ هرچه بیشتر در دنیا خوشحال و شادمان هستند. چرا که دنیاپرستان مانند مرغِ نابینایی که آب شیرین و گوارا ندیده باشند، آبِ حوض کوثر در نظرشان شور و بدمزه جلوه می‌نماید. ؛ پس رِجال از نَقلِ عالَم شادمان وز بقایش شادمان این کودکان چونکه آبِ خوش ندید آن مرغِ کور پیش او کوثر نماید آبِ شور
