~ سورن کیرکگور در کتاب تکرار می‌نویسد که، عزادار همیشه نسبت به | تجربه زیسته l امین بزرگیان

~ سورن کیرکگور در کتاب تکرار می‌نویسد که، عزادار همیشه نسبت به غم و غصه‌اش اندکی غیرتی است. نمی‌خواهد آن را با هر کسی به اشتراک بگذارد.
شاید بتوان ایده او را اینگونه فهمید که رنج برای فرد، از همان ابتدا خصلتی رمزآلود و قیمتی پیدا می‌کند. بیراه نیست که از همان لحظه‌ای که به کسی برای گفتن دردها و رازهایِ‌‌ رنج‌آلودمان اعتماد می‌کنیم، جدایی از او آغاز می‌شود؛ زیرا او‌ همیشه ما را به یاد رنج‌مان می‌اندازد و با آن یکی می‌شود. آدمی همواره می‌خواهد از رنج‌ و خاطراتش حذر کند، پس سعی می‌کند از یادآورانش -به یکباره یا به مرور زمان- جدا ‌شود. آن‌هایی که از ما جدا شده‌اند و این جدایی برایمان بسیار سهمگین بوده، کسانی هستند که چون یادآور دردها بوده و به رنج‌های‌مان چسبیده‌اند، بسیار ارزشمند بوده‌اند. در این میان البته همواره استثناهایی باقی مانده‌اند. آنها هرچند ما را به یاد رنج‌های‌مان می‌اندازند و ارزشمندند، اما شهامت جدایی از آنان را نداریم، زیرا می‌توانیم رنجِ فقدان‌شان را از پیش تصوّر کنیم و این خارج از توان آدمی است.
@AminBozorgiyan