° «بیشترین بهره‌ای که ذهن استبدادزده از آزادی می‌برد، ویرانگ | تجربه زیسته l امین بزرگیان
° «بیشترین بهره‌ای که ذهن استبدادزده از آزادی می‌برد، ویرانگری دیگری یا دیگران است.» اریک فروم
یکی از خصلت‌های ساختارها و سازه‌های توتالیتر، خلوص‌گرایی (پیوریتنیسم) است. ساختار توتالیتر مدام دیگران را برای رسیدن به نوعی خلوص شبه‌دینی حذف می‌کند. اشاره هانا آرنت برای ما آشناست.
حکومت موجود مدام در این سال‌ها برای رسیدن به خلوص نیروهایش را تصفیه کرده است. از دیگر سو اپوزیسیون هم همین الگو را با ممارست باز تولید کرده است. خلوص‌گرایی موجود در اپوزیسیون (دقیقا همچون پوزیسیون) محصول شکست‌های مداومش در صحنه‌ی واقعی و گفتمانی است. به میزانی که در واقعیت نمی‌تواند کاری پیش ببرد، به تصفیه شدت می‌بخشد زیرا شکست‌هایش را به بی‌ایمانی افراد مربوط می‌داند. اپوزیسیون افراد مختلف را به بهانه‌های گوناگون و در کل عدم خلوص (با عناوینی تحت عنوان وسط باز، سازشکار و...) به لیست سیاه اضافه می‌کند تا ناتوانی‌هایش را حداقل در روان جبران کند.
اگر در ساختارِ توتالیترِ حاکمْ ماشین اخلاص‌سنج حتی به مؤسسان خود نظام رسید و آن‌ها را خورد، ماشین کمی خوش آب‌ورنگ فوق در اپوزیسیون به هزینه‌داده‌ترین افراد رسیده است. ماشین خلوص‌سنج بر ابدان حک می‌کند که مهم نیست چقدر برای آزادی و عدالت هزینه داده‌اید، اگر دقیقاً مثل ما نباشید، خلوص کافی ندارید. دور باید ریخته شوید.
