° قانون علیت در دین، فلسفه و علم، یعنی مرکزیت نظریِ دستگاه‌های | تجربه زیسته l امین بزرگیان
° قانون علیت در دین، فلسفه و علم، یعنی مرکزیت نظریِ دستگاه‌های فکری کلان بشری، به مواجهه انسان‌های سده‌های دور با بیماری‌ها، مصیبت‌ها و یا هر چیز ناخوشایند دیگر باز می‌گردد؛ آن هنگام که در مواجهه با رنج‌های‌شان به دنبال علت می‌گشتند، زیرا که وجودی‌ترین لحظه برای پرسش از چرایی یک رویداد زمانی است که آن اتفاق، تمام هستی فرد را درگیر خود می‌کند. فوئرباخ نوشته بود، دین محصولِ یافتن پاسخ برای چرایی مرگ است و بعدها مارکس در شرح‌اش بر پرومته در زنجیر نوشت که رنج کارگران، آغازگاه پرسش از نیروهای حاکم بر زندگی است: چرا من باید تا این حد رنج بکشم؟
بنیان دین، فلسفه و علم بر رنج‌ها و مصیبت‌های موجود در حیات واقعی انسان‌ها گذاشته شده است. هریک به نوعی ساخته شده‌اند تا چرایی رنج را نشان داده و بدان معنا دهند. هرچند پس از مدتی بعد تا به امروز، هر یک از این دستگاه‌ها خود نقش مهمی در تولید مصائب داشته‌اند.
