تلخ همچون چای سرد

2021-01-23 16:05:02 پل آخر همین است، که خواب کسی را ببینی که تا دیروز در بیداری گمان می‌کردی دوستش داری. خوابش را ببینی و موقع بیداری به این فکر کنی که 《عه! دیشب فلانی در رویایم بود و آبی در دلم تکان نخورد.》
پل آخر همین است. بعد از شب زنده داری‌ها و بیداری‌ها، بعد از دیت‌ها و مسیج‌ها، بعد از نجوای شدن یا نشدن‌ها، بعد از تمنا و خواستن‌ها، بعد از 《اگر نشود》ها و 《کاش بشود》ها، بعد از رویاهای شیرین و نقشه کشیدن‌ها، خوابش را ببینی و متوجه شوی چیزی در دلت تکان نمی‌خورد. بیدار بشوی و ببینی روی پل آخر هستی. پله‌ها را بیایی پایین و بعد از مدت‌ها روی زمین راه بروی. نه روی پل‌هایی که افق‌های شاید دروغین را نشانت می‌دادند.

عطیه. میم. باز کردن / نظر دهید

2021-01-23 10:40:30 برای خاطرات ونک، میرداماد، ولیعصر، فلکه دانشگاه، بام، ولنجک، تجریش، آریاشهر، پل حکیم، پونک، مرزداران، آزادی، بیهقی.

برای کسی که با او در تهران خاطره دارید، بفرستید.

@atiyeeblogir باز کردن / نظر دهید

2021-01-22 22:10:14 در مسیر رساندن خودم از برون‌گرایی به درونگرایی هستم. انگار نصف عمرم را در جهانی دیگر سپری کردم و همین اواخر متوجه شده‌ام که در این جهان شفافیت، زننده و دور کننده است.
آدم‌ها شفافیت را دوست ندارند، که به گمانم این مهم نیست. مهم چیز دیگری است. مهم این است که برون ریزی تو با آدم‌ها این حس را به آنها می‌دهد که در قبال تو وظیفه‌ای داشته باشند. چه می‌دانم مثلا نگرانت شوند، کمکت کنند، همیشه در دسترست باشند، شنوا و درک کننده باشند و الخ.
و زمانی که یکی از این‌ها را در یکی از موقعیت‌ها نباشند، حس سرزنش‌گری به سراغشان می‌آید. برای همین ترجیح می‌دهند نزدیک نشوند و اگر نزدیک می‌شوی شاخک‌هایشان را تکان دهند که "دور شو دور شو برو نیا. آن کلاغ را آنجا ببین!"
و وقتی تو سرت را برمی‌گردانی که کلاغ را ببینی، با نیستی مواجه می‌شوی.
آدم‌ها دوری تو را ترجیح می‌دهند. چون دوری وظیفه‌افکن(!) نیست. دوری برای آنها به مثابه بودنی همیشگی است. دوری به آنها عذاب نگه‌داری نمی‌دهد.
آدم بزرگ‌ها همین‌طوری هستند. سخت می‌گیرند و در مسیر سخت‌گیری خودخواه می‌شوند و ترجیح می‌دهند گلی را اهلی نکنند.
شاید برای همین است که تنهایی وجودی دقیقا در جوانی می‌کوبد به شکمت و می‌گوید: وقتش است که مرا بزایی و بزرگ شدنم را ببینی.


عطیه. میم.
@atiyeeblogir باز کردن / نظر دهید

2021-01-22 00:07:06 وَ لَمْ أکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقیّاً...
[زکریا گفت] و من هرگزخود را از دعا به درگاه تو محروم و ناامید ندیده‌ام‌‌‌...
"سوره مریم/ آیه چهار"

پ.ن: من رو هم به یقین زکریا برسون. خب؟

#چله باز کردن / نظر دهید

2021-01-21 00:24:39 مثل مورچه هایی که توی ریزترین و زیرین‌ترین جای سرامیک، خودشون رو قایم می‌کنند، دلم می‌خواد دیگه هیچی نگم. دیگه هیچی از خودم به کسی نگم. دیگه هیچی از خودم به کسی نگم و دست نندازم دنبال قلابی. دیگه هیچی از خودم به کسی نگم و دست نندازم دنبال قلابی برای اینکه: دوست بشیم؟. دیگه هیچی از خودم به کسی نگم و برم زیر سرامیک. باز کردن / نظر دهید

2021-01-20 21:37:12 آدمها بزرگ می‌شوند، عاشق می‌شوند، جفت می‌شوند، جفت ها می‌زایند و باز هم؟ تنهایی توی پیراهن‌های صورتی جهان رشد می‌کند.

#بسط_بدیهیات
@bast_e_badihiat باز کردن / نظر دهید

2021-01-19 23:51:54 وَ ما عِندَ اللهِ خیرٌ و أبقیٰ

#چله باز کردن / نظر دهید

2021-01-17 14:48:44 اگر موضوع مهمی بین دونفر وجود داشته باشد و درباره‌اش حرف نزنند، درباره‌ی هیچ موضوع مهم دیگری هم نمی‌توانند صحبت کنند.

مامان و معنی زندگی/ اروین یالوم/ ترجمه سپیده حبیب باز کردن / نظر دهید

2021-01-17 13:18:44 ‍ " الحُرَّه "، لقب بزرگ فاطمه(ع)

کمتر کسی میداند که یکی از القاب مهم و ارزشمند حضرت فاطمه(ع)، " الحُرَّه " است. یعنی " آزاده"، یعنی یک "زن آزاد". یک زن آزاد، زنی صاحب اختیار است، تصمیم گیرنده است و خود صاحب اذن است. کنیز و فرمانبر نیست. فرمانده است. و شگفتا که تاریخ روی این لقب، تبلیغی در خور و شایسته نداشته است! چرا؟! از چه می ترسیده است؟! هر چه باشد اکنون من این لقب بزرگ و نجات بخش را امروزه روز، به بانگ رسا می گویم تا تمامی زنان مسلمان عالم، به تاّسی از ایشان، شجاعانه آزادی و آزادگی شان را پاس دارند. فاطمه(ع) کسی است که برخوردار از آزادی الهی خویش است، چه تجلّیِ اسم فاطر است، چه این خداوند است که او را "حُرَّه" نامیده و آزادش خوانده است. علی(ع) نیز که خود ابو الائمه است، او را " اَیَّتُها الحُرَّه" خطاب می کند. چه علی(ع) خوب می داند که با چه وجود بزرگی روبروست. گاه کسانی که خواستار دیدار فاطمه(ع) می شدند، علی(ع) را واسطه قرار می دادند و علی(ع) در باره درخواست شان، اینگونه فاطمه (ع) را خطاب قرار می داد؛" ای آزاده، این کسان درخواست ملاقات کرده اند، چه اذن می دهی؟!" زیرا خوب می داند آنکه خدا آزاده اش نام نهاده، هموست که تصمیم گیرنده است. این اوست که صاحب اختیار است با که ملاقات داشته باشد و با که نداشته باشد. خدا را شکر که این نکات ظریف و هوشمندانه در لابلای کتب احادیث و سِیَر حفظ شده اند. زن مسلمان، یک زن آزاده است. زیرا نمونه ی بزرگ و بارزی چون فاطمه(ع) الحُرَّه را پیش رو دارد. زن آزاده، هموست که خردمند است، هموست که مدیر و مدبر است. هموست که قابل اعتماد است. چه یک زن آزاده، رها از تعلقات است، در بندِ این چیز و آن چیز نیست، جز این باشد آزاده نیست. یک زن آزاده، پاک و مطهر است زیرا برده ی نفسانیات نیست، در اسارت خواهش ها و آرزوهای واهی قرار ندارد. یک زن آزاده دارای نگاهی پر نفوذ، فهمی عمیق و وجودی قدرتمند است. یک زن آزاده، مربی آزادگی است. نسل آزاده به بار می آورد. نسلی که حماقت ها و جهالت ها را پشت سر گذاشته و مملو از رحمت و خدمت به تمامی مخلوقات خدا گشته است. ای زن فرهیخته که در هر کجای جهان هستی، "الحُرَّه" را دریاب. "آزاده" را دریاب. این آن چیزی است که فطرت الهی تو را شکوفا می کند. نه تنها فاطمه(ع) که مریم(ع) نیز "آزاده" است همچنانکه قرآن می گوید "اِنّی نَذَرتُ لَکَ ما فِی بَطنِی مُحَرّرا"... و بدان که "الحُرُّ حُرُّ و اِن مَسَّهُ الضُّرّ و العَبدُ عَبدُُ و اِن اَلبَسَتهُ الدُّرّ" ( آزاده، آزاده است اگرچه در سختی باشد، و برده، برده است اگرچه لباس مروارید نشان بر تن داشته باشد!)

مسعود ریاعی باز کردن / نظر دهید

2021-01-16 22:29:29 باز کردن / نظر دهید