چهارراه

2022-03-16 09:39:00 احساس خشم به درمانگر
اگر بیمار زحمت مراجعه برای درمان را بر خود هموار کرده و درمانگر می‌خواهد او را مداوا کند، پس چگونه است که درمان شکست می‌خورد یا فرآیند درمان طولانی می‌شود؟ باید یک تناقض بنیادین را در نظر گرفت. ممکن است بیمار هم بخواهد درمان شود و هم از تغییر خود بیزار باشد. در نتیجه هر چه از دستش برآید انجام می‌دهد تا پیشرفت درمان را به مخاطره بکشد.
شاید بیمار از نشانگان مرضی زیادی رنج ببرد و از آنها نفرت داشته باشد. ممکن است احساس کند تنها مانده و از خیلی از جمع‌ها طرد شده است. به احتمال زیاد، علت این مسئله علتی بسیار عمیق است. اغلب اوقات، همین فکر این که بیمار باید چیزی بسیار عمیق و ریشه‌ای را تغییر دهد، او را به سمت انفعال و درماندگی می‌کشاند. اگر درمانگر با آن "نفرت از تغییر" که در درون شما جای گرفته، مبارزه کند نشانه خوبی است. شاید نشانه خوبی است اگر احساس خشم و نفرت نسبت به درمانگرتان دارید؛ گاهی این احساس نشانه وجود درمانگری است که با عادتی دیرینه در شما، که مثل سرطان زندگی‌تان را می‌بلعد، در حال مبارزه است. ممکن است وقتی درمانگر یکی از عادات محبوب‌تان را به چالش می‌کشد، عصبانی شوید. اما بعدا با ادامه درمان، خوشحال خواهید شد زیرا خواهید دید که آثار خوبی برایتان خواهد داشت.
شما در درون خود، هم یک بخش همکاری‌کننده دارید و هم بخشی که می‌خواهد به فرآیند درمان ضربه بزند. اگر دیدید درمانگری، تمام گفته‌های‌تان را می‌پذیرد و هیچ چیز را به چالش نمی‌کشد، لحظه‌ای شک کنید.
به یاد داشته باشید که شما به این علت برای درمان مراجعه کرده‌اید که چیزی در زندگی‌تان درست کار نمی‌کند. پس چیزی در شما هست که خلاف مهم‌ترین مصالح خودتان است. شما درمانگری نیاز دارید که بتواند این وجه را تشخیص دهد و همکاری شما را برعلیه این وجه جلب کند. لازم است شما احساس کنید درمانگرتان هم نسبت به آنچه می‌گویید پذیرا است، و هم از سوی او به چالش کشیده می‌شوید.

https://t.me/chahar4rah چهارراه باز کردن / نظر دهید

2022-03-15 18:15:04 چهارشنبه سوری یعنی آتش بخشی از تاریخ ما ایرانیان است.

https://t.me/chahar4rah باز کردن / نظر دهید

2022-03-09 19:08:13 این گل‌ها برای چیست؟
فرشته ذاکر

دوباره هشت مارس است. دوباره در اروپا جنگ است. دوباره طالبان به افغانستان برگشته است. دوباره چند پدر ایرانی دخترهای زنده‌شان را به گور کرده‌اند. دوباره شِبه طاعون برگشته، و ناقوس مرگ در همه محله‌ها و همه طبقه‌ها به صدا درآمده است. دوباره زنان سیاسی به زندان افتاده‌اند و دوباره فعالیت فمینیستی ممنوع است.
جهان جای بدتری شده است؟ جهان جای بهتری شده است؟ نمی‌دانم. این را می‌دانم که شیطان هزار جان دارد، هر جان را از او بستانی جان دیگری می‌یابد. این را می‌دانم که شیطان به درازنای تاریخ عمر دارد و تا پایان جهان عمر خواهد کرد. این را می‌دانم که ما تا ابد به کمک یکدیگر نیاز داریم. این را می‌دانم که هر مرزبندی متعصبانه و تبعیض جنسیتی، قومیتی، نژادی، زبانی، طبقاتی و... شیطان را فربه‌تر می‌کند و انسان را ضعیف‌تر و تنهاتر. این را هم می‌دانم بزرگ‌ترین توهم این است که کسی بخواهد پیش و بیش از آن که خودش را خوب بشناسد و به خودش کمک کند، بخواهد دیگران را بشناسد و به دیگران کمک کند. این همان توهم نجات دادن جهان است پیش از نجات دادن خود. منجیِ متوهم قدم به قدم خودش و دیگران را به جهنم نزدیک‌تر می‌کند تا به بهشت.
این که شیطان عمرش از همه ما بیشتر است و با قدرت همیشگی‌اش مشغول شرارت‌هایش است، معنایش این است که زنده‌گی من بی‌معناست؟ اگر من فقط فردی خُرد و یکه باشم در برابر شیطانی جاودانه، شاید همین طور باشد. ولی من فردی یکه و خُرد نیستم. ادامه انسان‌هایی هستم که از اول تاریخ سایه به سایه‌ی شیطان راه رفته‌اند و تا پایان جهان نفس به نفس او زندگی خواهند کرد. ما در سراسر جهان، ما در سراسر تاریخ به هم زنجیر شده‌ایم. زنجیری که حلقه حلقه‌اش بی‌نهایت زندگی است.
وقتی شیطان اینقدر پهن و زشت می‌خندد، معنایش این نیست که خندیدن پوچ و بی‌معنی است. وقتی شرارت اینقدر پرقدرت است معنایش این نیست که امید داشتن دروغ است. انسان‌ وقتی لبخند می‌زند که برای انسانی دیگر در نزدیکی یا در دوردست‌ دست تکان می‌دهد. انسان وقتی امید می‌ورزد که با انسانی دیگر پیوند برقرار می‌کند. ما با غم‌ها، خشم‌ها، لبخندها و با امیدهای‌مان، با انسان‌هایی در هم‌اکنون، در قرن‌ها پیش و در قرن‌ها بعد پیوند برقرار می‌کنیم. ما از اول تاریخ تا پایان جهان دست یکدیگر را گرفته‌ایم و به هم گره خورده‌ایم. هشت مارس و تمام روزهای نمادین دیگر بهانه‌ای است برای یادآوری این پیوندها، برای یادآوری نیاز به همبستگی‌ها.
زنان در تصویر بالا در میانه جنگ و خون به یکدیگر گل می‌دهند، به یکدیگر لبخند می‌زنند و به یکدیگر امید می‌دهند و معنایش این است که نترسید ما همه با هم هستیم.
هشت مارس روز جهانی همبستگی زنان در سراسر جهان مبارک!

https://t.me/chahar4rah چهارراه باز کردن / نظر دهید

2022-03-09 19:07:50 باز کردن / نظر دهید

2022-02-18 22:44:00 دمی با موسیقی

«جهنم» آخرین ترانه استرومای درباره خودکشی، تحسین رئیس سازمان جهانی بهداشت را برانگیخته است. استرومای خواننده برجسته رواندایی-بلژیکی است که در سال ۲۰۱۶ به دنبال افسردگی شدید از دنیای موسیقی کنار کشیده بود. این ترانه درباره خودکشی و خیال «کلک خود را کندن» این گونه آغاز می‌شود:
من تنها کسی نیستم که تنهایم
حداقل این را می‌دانم
اگر می‌توانستم تعدادمان را بشمارم
خیلی بود
به خودم می‌گویم حتما خیلی‌ها قبلا
به همه چیزهایی که من به آن‌ها فکر کرده‌ام
فکر کرده‌اند
اما با همه این حرف‌ها احساس تنهایی می‌کنم
و به این ترتیب
گه‌گاهی فکر خودکشی به سراغم آمده
و از این بابت خیلی مفتخر نیستم...

استرومای در تک‌آهنگ «به سلامتی» (Santé) در آلبوم جدیدش به شکلی آگاهانه به سراغ تمام «مطرودان و محذوفان» و حتی گرفتاران موقتی زندگی رفته است. این ترانه به انسان‌های پرشماری که دیده نمی‌شوند، تقدیم شده است:
از «توالت‌شورها» گرفته تا خدمتکارانی که قرار است موقع جشن و شادی بقیه، «لیوان‌های‌شان را جمع کنند». حضور کارگران مهاجر غیراروپایی در موزیک‌ویدیوی این ترانه به شدت مشهود است.
فراتر از آن، استرومای در همین ترانه موزون و طربناک که با رقص ویژه اجرا می‌شود، جام خود را به سلامتی آن‌هایی بالا می‌برد که جامی برای بالا بردن ندارند: «خلبانان، پرستاران، رانندگان پایه یک، مهمان‌داران هواپیما، نانوایان، صیادان، قهرمانان شب‌کاری، پدر و مادر‌های نوزادان، بدخوابان شغل‌های سخت و همه آن‌هایی که قلبی شکسته دارند.»

https://m.soundcloud.com/ndmgo/stromae-lenfer?ref=whatsapp-image&p=a&c=0&utm_source=whatsapp&utm_medium=message&utm_campaign=social_sharing باز کردن / نظر دهید

2022-02-10 14:16:58 والدگری و بازتولیدچرخه معیوب آسیب‌های فردی و اجتماعی

فرشته ذاکر روان‌درمان‌گر پویشی در گفت‌وگو با آتیه‌آنلاین در پاسخ به پرسش «مادرخوب دارای چه فاکتورهای شخصیتی و رفتاری است»، عنوان کرد: ابتدا لازم است بدانیم مادر شدن چه معنایی دارد تا پس از آن به فاکتورهای مادرخوب برسیم.
مادرشدن به معنای ورود به یک رابطه است. هم‌زمان با مادرشدنِ یک زن، یک مرد هم پدر می‌شود و یک نوزاد هم فرزند می‌شود. پس مادری به یک رابطه اشاره دارد. مادری مانند هر رابطه دیگری، یک نقش مستقل و یک سویه نیست. بنابراین لازم است وقتی درباره مادری صحبت می‌کنیم به این نکته توجه داشته باشیم مادر تنها یک ضلع رابطه‌ای چندضلعی است. مادری نقشی انتزاعی و مستقل از موقعیت‌های اینجا و اکنونی نیست.
وی تصریح کرد: از منظر روانشناختی و از منظر جامعه‌شناختی به تکرار چرخه‌های معیوبی که آسیب‌های فردی و اجتماعی را بازتولید می‌کنند زیاد پرداخته شده است. یکی از جاهایی که این چرخه معیوب منجر به بازتولید آسیب‌ها می‌شود والدگری است. والد آسیب‌دیده اعم از مادر یا پدر یا مراقب درجه یک دیگر، این توانایی را ندارد کودکی را پرورش دهد که از آسیب در امان باشد. توجه داشته باشید مقصودم این نیست اگر فردی در کودکی‌اش آسیب‌دیده باشد حتما در بزرگسالی به کودکش آسیب می‌زند. منظور این است اگر یک والد نتوانسته باشد آسیب‌هایی که دیده است را ترمیم کند، در چرخه بازتولید آسیب قرار خواهد گرفت. بنابراین اگر سیاست‌گزاران و جامعه به ترمیم آسیب‌هایی که یک مادر دیده است توجه داشته باشند و برای آن اقدامی جدی انجام بدهند این چرخه متوقف خواهد شد و ما کمتر شاهد انتقال آسیب‌های جدی از یک نسل به نسل بعدی خواهیم بود.
https://t.me/chahar4rah

ادامه مصاحبه را در لینک زیر می‌توانید دنبال کنید:

http://atiyeonline.ir/news/46121/%D9%85%D8%A7%D8%AF%D8%B1%D8%AE%D9%88%D8%A8-%D8%B1%D9%88%DB%8C%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D9%86-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA باز کردن / نظر دهید

2022-02-08 08:19:48 معرفی کتاب
عنوان: تبارشناسی اخلاق
نویسنده: فردریش نیچه
مترجم: داریوش آشوری

سردرگمی و شک و تردید نسبت به ارزش‌های موجود، می‌تواند روند تغییر و بالندگی آدمی را بسیار کند و یا متوقف کند. نامنسجم بودن و ابهام داشتن در اصول اخلاقی و انسانی، ارزش خود را متزلزل می‌کند. در کودکی و نوجوانی، ارزش‌های اخلاقی‌ را هم مثل سبک لباس پوشیدن و غذا خوردن، از روی دست مادرها و پدرها و اطرافیان‌مان کپی می‌کنیم. در بزرگسالی نیاز به خلق ارزش‌هایی از آن خود کم کم در ما رشد می‌کند. اما کمتر کسی به این نیاز پاسخ می‌دهد. اکثریت با همان ارزش‌های والدین و اطرافیان مدارا می‌کنند. خلق ارزش‌هایی از آن خود شجاعت زیادی می‌طلبد. برای کسانی که خطر می‌کنند و قدم در راه خلق ارزش‌هایی از آن خود می‌گذارند، نیچه اندیشمندی‌ست که آرائش سرشار از دریچه‌های جدید برای نگاه‌های تازه است.
برای ناآشنایان با آثار نیچه، لازم به ذکر است که چون سبک نوشتاری نیچه جستارنویسی است، حتما لازم است اندیشه‌های نیچه را در چند اثر او دنبال کنید، و از آثار مفسران معتبر او بهره بگیرید تا به درک دقیق‌تری از آرای نیچه دست پیدا کنید.

https://t.me/chahar4rah چهارراه باز کردن / نظر دهید

2022-02-03 07:18:01 پست موقت

درخواست قرار گرفتن خدمات روان‌شناسی در لیست بیمه تأمین اجتماعی
جناب آقای دکتر عین‌الهی
وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی
جناب آقای موسوی
مدیرعامل محترم سازمان تأمین اجتماعی
جناب آقای سلیمانی
رئیس کل محترم بیمه مرکزی

با سلام
با توجه به اینکه جمع کثیری از جامعه ایران، کارگر و از سطوح پایین جامعه هستند و از خدمات بیمه تأمین اجتماعی استفاده می‌کنند، به‌دلیل نبود روان‌شناس در مراکز درمانی سراسر کشور، نمی‌توانند با‌ استفاده از خدمات بیمه به روان‌شناس مراجعه کنند و مجبورند برای این نوع درمان هزینه آزاد پرداخت نمایند.
همچنین با وجود اینکه هیئت‌وزیران در سال اخیر قانونی را مبنی بر قرار گرفتن کلیه خدمات روان‌شناسی و روان‌درمانی تحت پوشش بیمه تصویب کرد، متأسفانه مسئولان سازمان تأمین اجتماعی و نیز وزارت بهداشت، دستورات و مصوبات را اجرا نمی‌کنند. آیا قشر ضعیف جامعه باید از خدمات تخصصی روان‌شناسی محروم باشند؟ آیا درمانگر فقط پزشک است و روان‌درمانی جزو خدمات پزشکی محسوب نمی‌شود؟
خواهشمندیم پزشک‌سالاری را در سیستم درمان متوقف کرده و به دیگر تخصص‌های درمانی نیز ارزش بگذارید. درخواست ما امضاکنندگان این کارزار، قرار گرفتن خدمات روان‌شناسی در لیست بیمه تأمین اجتماعی است.
از تمام روان‌شناسان و بیمه‌شدگان تأمین اجتماعی خواهشمندیم این کارزار را امضا کرده و جایگاه خود را در سیستم درمان مراکز تأمین اجتماعی و وزارت بهداشت به‌دست بیاورند.

• شروع کارزار: ٢٠ دي ١٤٠٠
• پایان کارزار: ٢٠ اسفند ١٤٠٠
• از طرف: جمعی از جامعه تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی و روان‌شناسان

#حمایت_بیمه_از_روان‌شناسی
پیگیری کنید!
برای اطلاع از نتیجه این مطالبه، کانال تلگرام یا اینستاگرام یا توییتر کارزار را دنبال کنید"
https://www.karzar.net/25432#:~:text=%23%D8%AD%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%AA_%D8%A8%DB%8C%D9%85%D9%87_%D8%A7%D8%B2_%D8%B1%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D8%B3%DB%8C,%D8%B1%D8%A7%20%D8%AF%D9%86%D8%A8%D8%A7%D9%84%20%DA%A9%D9%86%DB%8C%D8%AF باز کردن / نظر دهید

2022-01-14 22:56:53 Khatereh Hakimi

دمی با موسیقی

https://t.me/chahar4rah چهارراه باز کردن / نظر دهید

2021-12-27 21:36:10 رابطه رنج کشیدن و رستگار شدن (۲)
فرشته ذاکر

وقتی به رابطه رنج و رستگاری می‌اندیشیم پرسش اصلی این است که رستگاری چیست تا ببینیم رنج کشیدن ما را به آن نزدیک‌تر می‌کند یا دورتر. رستگاری از نظر من زندگی خودآگاهانه است. زندگی خودآگاهانه یعنی بدانم اینجا و اکنون دارم چه کار می‌کنم؛ چه شد که در موقعیت کنونی هستم؛ ارزش‌های زندگی من چیستند و من آنها را چگونه به دست آورده‌ام؛ و خواستم از زندگی چیست. البته همه اینها در حد و اندازه طاقت بشر مد نظرم است، نه در حد و اندازه‌ای ابرانسانی یا خدایگونه. فرقی نمی‌کند این خودآگاهی را از چه منبعی به دست آورده باشیم. منابع زیادی می‌توانند در کسب خودآگاهی به ما کمک کنند. البته منابع زیادی هم وجود دارند که ما را به تبعیت از ترس‌ها و درماندگی‌ها، و به شکل دادن ارزش‌های نشئت گرفته از همین ترس‌ها فرا می‌خوانند.
برای رسیدن به رستگاری یا همان خودآگاهی رنج چه نقشی بازی می‌کند. رنج، آدمی را با پرسش مواجه می‌کند. رنج، همان وضعیت چکش شکسته‌ی هایدگر را ایجاد می‌کند‌. تا وقتی چکش سالم است و کار می‌کند ما اصلا متوجه وجود چکش نیستیم ولی وقتی دسته‌اش شکست متوجه وجودش می‌شویم، به آن توجه می‌کنیم و درباره‌اش فکر می‌کنیم. کودک با اولین تجربه‌های رنج یا ناکامی، وارد دنیای پرسشگری می‌شود. پس ناکامی فرصتی‌ست برای توجه کردن، برای پرسشگری؛ برای تفکر و تعمق درباره شیوه‌های جدید برقراری ارتباط با ابژه‌ی از دست رفته؛ برای کنار آمدن با ناکامل بودن. برای همین است که یکی از معیارهای سلامت روان یا خودآگاه بودن "ظرفیت تحمل ناکامی" است. اما آیا این ناکامی، حد و مرز هم دارد یا رابطه‌ای خطی وجود دارد بین بیشتر ناکام شدن و بیشتر خودآگاه یا رستگار شدن؟
ارسطو در حوزه حکمت عملی، فضیلت کامل را برابر با حد وسط می‌داند. از نظر او رذیلت اخلاقی برابر با لغزیدن به جانب افراط و تفریط است. نظریه‌های جدید روانکاوی در مورد سطح بهینه ناکامی برای حفظ سلامت روان با نظریه اخلاقی ارسطو درباره فضیلت و رذیلت اخلاقی همسو است.
در فرهنگی که رنج کشیدن تقدیس می‌شود _این تقدیس شدن دلایل متعددی دارد که در اینجا نمی‌خواهم به آنها بپردازم_ و افراد جامعه به طور مرتب دعوت می‌شوند به شریک شدن در رنج‌های دیگران، در واقع راه‌های موذیانه‌ای ایجاد می‌شوند برای خودتنبیه‌گری. در فرهنگی که نه رنج کشیدن حد و مرزی دارد و نه ملاک‌های مشخصی وجود دارد برای رستگار شدن، آدم‌ها به جان خودشان می‌افتند. جنگی پایان‌ناپذیر بین خیر و شر. ماحصل این جنگ درونی، نه پرسش‌گری که حاضرجوابی است؛ نه افزایش ظرفیت تحمل ناکامی که تشدید میل به فرار است؛ نه افزایش توجه و نزدیکی که تشدید نفرت و بیزاری است. پس رابطه رنج با رستگاری یا خودآگاهی تا جایی صادق است که به گفته ارسطو حد وسط رعایت شود که این حد وسط از یک فرد به فرد دیگر و از جامعه‌ای به جامعه دیگر متفاوت است. و از نظر روانکاوی رنج از حد بهینه که بگذرد ویران‌گر رشد است و ماحصلش دنیایی پر از ترس و ناامنی است. فرهنگی که رنج را تقدیس می‌کند، ارزشمندی خود را ویران می‌کند. فردی که مدت‌هاست میزان رنج کشیدنش از سطح بهینه گذشته و مرزهای حد وسط را رد کرده، همچنان خودش را سرزنش می‌کند که تو بی‌عرضه‌ای و تو ضعیفی که نتوانستی از رنج‌هایت پلی برای رستگاری بسازی. این خودسرزنش‌گری دلسوزی و همدلی با رنج دیگران را بیشتر نمی‌کند به دنبال منبعی برای نفرت ورزیدن می‌گردد. چون این منبع مبهم است یا زورش زیاد است و نفرت ورزیدن به او دردی را دوا نمی‌کند پس به خودم نفرت می‌ورزم که چرا نمی‌توانم معجزه کنم و همه چیز را تغییر دهم.

https://t.me/chahar4rah چهارراه باز کردن / نظر دهید