۱۴۰۱ / ۰۵ / ۰۹ شکفتن خورشیدِ نامیرا* بر چشم‌تان فَرُخ بادا. | سرای فرزندان ایران.
۱۴۰۱ / ۰۵ / ۰۹
شکفتن خورشیدِ نامیرا* بر چشم‌تان فَرُخ بادا.
شب چه سنگین است، آرزوهای بلند مهتاب جان دادند و بر باد شدند.! نگاه خسته ستارگان انگار تیری ست؛ که به سنگ می‌خورد.! رگبار روانِ خوبی بر جان زندگی گشودن می‌گیرد.! خورشید با یک نگاه پَر زد.! و بر بالین آسمان فرود آمد. باران اِشغِ چمن را به تَن گرفت.! آسمان دو چشم آرام دارد؛! چشمِ آرام آسمان که خورشید ست، خود می‌داند که چگونه روانه شود به. سراسر دشت به بهانه تابش بر چراگاه آهوانی که دچار مَستیِ چرخان و گَردانِ زمین به گِردِ خورشیدند.! به سرزمین بردبار و زاینده.!! چه شادمانیم.!؟ که این روزها اگرچه سخت است، ولی ما درکنار همدیگر به خوبی و خوشی، آنان را یکی پس از دیگری پشت سر می‌گذاریم.!
زندگی تان باشکوه و آکنده از شادیهای بی پایان.
* امرداد= نامیرا، بی‌مَرگی، همیشه زنده، نه مُردَنی.
