#شاهنامه_شاهکار_گرانسنگ_ادب_پارسی: بخش: (۲۳۵) داستان کامووس کشانی: برگ (۱۴) چنین گفت با گیو و رهام تووس که شد جان ما بی‌گمان بر فسووس مگر کردگار سپهر بلند رهاند تن و جان ما زین گزند اگر نه بچنگ عقاب اندریم وگر زیر دریای آب اندریم یکی حمله بردند هر سه به هم چو برخیزد از جای شیر دژم ندیدند کس یال اسپ و عنان ز تنگی بچشم اندر آمد سنان چنین گفت هومان به آواز تیز که نه جای جنگست و راه گریز برانگیخت از جایتان بخت بد که تا بر تن بدکنش بد رسد سه جنگ آور و خوار مایه سپاه بماندند یکسر بدین رزمگاه فراوان ز رستم گرفتند یاد کجا داد در جنگ هر جای داد ز شیدوش، وز بیژن گستهم بسی یاد کردند بر بیش و کم که باری کسی را ز ایران سپاه بدی یارمان اندرین رزمگاه نه ایدر به پیکار و جنگ آمدیم که خیره بکام نهنگ آمدیم دریغ آن در و گاه شاه جهان که گیرند ما را کنون ناگهان تهمتن به زاولستان ست و زال شود کار ایران کنون تال و مال همی آمد آوای گوپال و کووس بلشکر همی دیر شد گیو و تووس چنین گفت شیدوش و گستهم شیر که شد کار پیکار سالار دیر به بیژن گرازه همی گفت باز که شد کار سالار لشکر دراز هوا قیر گون و زمین آبنووس همی آمد از دشت آوای کووس برفتند گردان بر آوای اوی ز خون بود بر دشت هر جای جوی ز گردان نیو و ز نیروی چنگ تو گفتی برآمد ز دریا نهنگ بدانست هومان که آمد سوار همه گرزور بود و شمشیردار چو دانست کامد ورا یار تووس همی برخروشید برسان کووس سبک شد عنان و گران شد رکیب بلندی که دانست باز از نشیب یکی رزم کردند تا چاک روز چو پیدا شد از چرخ گیتی فروز سپه بازگشتند یکسر ز جنگ کشیدند لشکر سوی کوه تنگ بگردان چنین گفت سالار تووس که از گردش مهر تا زخم کووس سواری چنین کز شما دیده‌ام ز کنداوران هیچ نشنیده‌ام یکی نامه باید که زی شه کنیم ز کارش همه جمله آگه کنیم چو نامه بنزدیک خسرو رسد بدلش اندرون آتشی نو رسد بیاری بیاید گو پیلتن ز شیران یکی نامدار انجمن به پیروزی از رزم گردیم باز به دیدار کیخسرو آید نیاز سخن هرچ رفت آشکار و نهان بگویم بپیروز شاه جهان بخوبی و خشنودی شهریار بباشد بکام شما روزگار چنانچون که گفتند برساختند نوندی بنزدیک شه تاختند دو لشکر بخیمه فرود آمدند ز پیکار یکباره دم برزدند تلایه برون آمد از هر دو روی بدشت از دلیران پرخاشجوی چو هومان رسید اندران رزمگاه ز کشته ندید ایچ بر دشت راه به پیران چنین گفت کامروز گرد نه بر آرزو گشت گاه نبرد چو آسوده گردند گردان ما ستوده سواران و مردان ما یکی رزم سازم که خورشید و ماه ندیدست هرگز چنان رزمگاه ازان پس چو آمد بخسرو خبر که پیران شد از رزم پیروزگر سپهبد بکوه هماون کشید ز لشکر بسی گرد شد ناپدید در کاخ گودرز کشوادگان تهی شد ز گردان و آزادگان ستاره بر ایشان بنالد همی ببالینشان خون بپالد همی ازیشان جهان پر ز خاک است و خون بلند اختر تووس گشته نگون بفرمود تا رستم پیلتن خرامد بدرگاه با انجمن برفتند ز ایران همه بخردان جهاندیده و نامور موبدان. بازنویسی و ویرایش به پارسی: به : #سیــاه_منـصـور. @FARZANDAN_PARSI. 207 viewsسیاه منصور, 10:27
