از آن‌گاه که این خاکِ‌ضعیف طوقِ شوقِ یُحبّونَه در گردنش‌انداخت، ناچار پروانه‌وار بر شمعِ جمالِ‌خود می‌نازد و از مستیِ‌محبت،هستیِ‌خود را می‌سوزد هیهات، هیهات! هر که به آتش عشق تو سوخته، پخته‌ی ازل است و هر که به آب محبت تو سيراب است تشنه‌ی ابد... هر که با رویِ کف پای تو، افتاده در خاک است، قدمش بر افلاک است #شرح_رساله_معرفت #شیخ_نجم_الدین_کبری @FEshragh 363 viewsGH, 07:22
