اصلاح طلبان و مقاله «تهدید کن اما مشارکت کن» بخش اول: اصلاح | No
اصلاح طلبان و مقاله «تهدید کن اما مشارکت کن» بخش اول:
اصلاح طلبان چند تاکتیک برای تداوم انتخاب بین «بد و بدتر» پیش گرفته اند:اول: ترساندن مردم از رئیسی و انداختن مسئولیت گردن آنها که تحریم می کنند و دوم: ارجاع به مقالات غربی ها برای نشان دادن اینکه کارشان علمی هم هست. اصلاح طلبان و از جمله جلایی پور در پیشبرد این تاکتیک، مقاله «تهدید کن اما مشارکت کن» نهاد بروکینگز را برای این مامویت انتخاب کرده اند. اینجا نگاهی می کنیم به این مقاله. مقاله سال ۲۰۱۰ منتشر شده و اساسا تمرکزش روی شرایط عراق بعد از اشغال است که آمریکا در باتلاقی از جنگ و مقاومت گیر کرده بود. مقاله به نظر می رسد در جهت پروپاگاندایی برای مشارکت گروههای معترض عراقی بویژه سنی ها در روند دولت سازی نوشته شده باشد. نکته دیگر اینکه بروکینگز یک نهاد محافظه کار-لیبرال در موضوع سیاست خارجی آمریکاست که اساسا نظم مستقر جهانی برایش اهمیت بیشتری دارد تا مبارزه برای برابری و آزادی. اما اینها فرع بر ماجرای مقاله است، نگاه کنیم به محتوای. جمله صفحه اول مقاله به طرز خنده داری نویسنده را لو می دهد که چگونه گرفتار کلیشه های دموکراسی غربی است. به این جمله دقت کنید: « شما نمی توانید برنده شوید اگر مشارکت نکنید.» در حالی که متن مقاله اساسا نشان نمی دهد که اگر مشارکت کنیم برنده می شویم و این از مشکلات اساسی این مقاله است. نویسنده گزارش بعد می گوید که تهدید به بایکوت انتخابات بهتر از بایکوت انتخابات عمل کرده است. ( امری که اساسا در یک کیس خاص مثلا ایران هیچ گاه عمل نکرده است. چرا؟ چون سیستم سیاسی ایران هیچ ربطی به دموکراسی های لیبرال ندارد) فرض دیگر مقاله این است که بایکوت انتخابات از سوی احزاب یا گروههای در کشور ها از سوی جامعه بین المللی حمایت کمی دریافت کرده است بنابراین بایکوت انتخابات به نتیجه نمی رسد چون باعث توجه جهانی و بنابراین فشار خارجی برای تغییر در روند انتخاباتی که ناعادلانه است نشده است. اما نویسنده می گوید که در برخی موارد، بایکوت انتخابات باعث تغییر دینامیک انتخاباتی به شیوه غیر قابل پیش بینی شده است. که مثال لبنان را ذکر می کند. اساسا باید گفت این مقاله از نظر روش شناسی بر این مبنا بنا شده است که آیا اگر انتخابات را بایکوت کنیم، این بایکوت در کوتاه مدت یعنی همان چند روز یا چند هفته بعد از انتخابات ناعادلانه، به تغییر سیاسی و تغییر مکانیسم انتخابات انجامیده؟ که جواب در اکثر موارد خیر بوده. یعنی نویسنده کشف بزرگی نکرده است و اساسا به همین دلیل تحقیق او حاوی نتایج پژوهشی کم ارزشی است، چرا که گویا فرض گرفته که بلافاصله بعد از تحریم انتخابات از سوی احزاب و گروهها، تغییر رخ می دهد. مشخص نیست نویسنده این فرض را از کجای تئورهای سیاسی تغییر در آورده. از این منظرمطالعه ای است کم ارزش که در پایان تحقیق چیز زیادی برای گفتن به ما ندارد. چرا که تئوری های سیاسی اساسا نگفته اند که تحریم کن، دو روز بعد نتیجه را ببین. اگر چنین تئوری ایی وجود داشت آنوقت مهم بود که تحقیق کنیم ببینیم مثل در دوره ای ۲۰ ساله در انتخاباتی که تحریم شده این اتفاق افتاده، بعد اگر به نتیجه می رسیدیم که مثلا در ۹۰ درصد موارد نیافتاده این نتیجه مهمی بود چون آن تئوری را با بحران جدی مواجه می کرد. اما این نوع تحقیق که مشخص است سیاست محافظه کارانه‌ای را دنبال می کند اساسا ارزشی ندارد. نویسنده انتخابات مجلس ۲۰۰۴ ایران را هم مثال آورده و تحریم انتخابات را باعث روی کار آمدن محافظه کاران دانسته بدون اینکه متوجه باشد چگونه یک ساختار مستبد، امکان مشارکت را از بین برده بود.
ادامه: #انتخابات۱۴۰۰ راه تماس با ما : goftandnooo@gmail.com @GoftandNO
