حسین گُل‌گُلاب ۵ شهریور ۱۲۷۴- ۲۲ اسفند ۱۳۶۳ شاید هیچ‌کس به | Noise Reviews
حسین گُل‌گُلاب ۵ شهریور ۱۲۷۴- ۲۲ اسفند ۱۳۶۳
شاید هیچ‌کس به اندازه‌ی «حسین گُل‌گُلاب» بندبند و حرف‌حرفِ آن سرود، که شاه‌بیت سرودهای این صد‌ساله است، و ذره‌ذره‌ی این خاک و فرهنگ را زندگی نکرده باشد؛ خاک دشت‌ات بهتر از زَر است...
دوربین عکاسی نیاکانی‌اش به دست، به کوه و کمرها سَرکشیده بود: «سنگ کوه‌ات دُرّ و گوهر است»... او اگر تنها هر یک از هزارکاری که کرد را کرده بود، بسنده بود که نامش در تاریخ بماند و شاید سرودن آن سُرود باعث شد که کارستان‌های دیگرش به چشم نیاید: گیاه‌شناس، جانورشناس، جغرافی‌دان، ادیب، عضو فرهنگستان اول با «علی‌اکبر دهخدا»، «علی اصغر حکمت» و «رشید یاسمی» (از ۱۳۱۳)؛ ایران ای خرّم بهشت من...
پدرش ابوتراب خان، مشهور به مهدی مصورالملک، از نقاشان و عکاسان به‌نام دوره‌ی قاجار بود و نقاشی‌های روزنامه‌های «شرف» و «شرافت» منسوب به اوست؛ ای خاک‌ات سرچشمه‌ی هنر...
گلگلاب شاگرد «آقاحسینقلی» و «درویش‌خان» بود. با تأسیس مدرسه‌ی موسیقی جزو اولین شاگردان «کلنل وزیری» شد و تا سال‌ها مُدرس این مدرسه و هنرستان موسیقی بود؛ روشن از تو سرنوشت من... تحصیلات ابتدایی را در مدرسه‌ی علمیه گذراند و از «دارالفنون» فارغ‌التحصیل شد. زبان‌های انگلیسی و فرانسه را در دارالفنون آموخت و زبان روسی را در کلاس «اسکندر خان ماردیروسیان»؛ ای دشمن ار تو سنگ خاره‌ای، من آهنم... مدرسه‌ی عالی حقوق را به پایان رساند و تا دهه‌ی اول قرن تمام نشده، چندین جلد کتاب در زمینه‌ی علوم طبیعی نوشته بود. او اولین ترانه‌های کودکان در ایران را سرود؛ از آب و خاک و مهر تو سرشته شد گِلم...
حسین گلگلاب پیشنهاددهنده‌ی واژه‌های جاافتاده‌ی بسیاری در زبان فارسی، به‌خصوص در علم گیاه‌شناسی است: قارچ، کاسبرگ، گل‌سنگ، جلبک... به گفته‌ی خودش حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ واژه را در کتاب‌های درسی وارد کرد. او بسیار تصنیف و سرود، سرود و همیشه فروتنانه کار علمی‌اش را پیش برد، ادعایی نکرد و گرد نام و نان نگردید، سرودی جاودان سرود و همین بس برای جاودانگی‌اش در قلب ایرانیان: ای ایران! ای مرز پُرگهر...
