برای زمین و آسمان چه فرقی می کند که ما آمدیم و نماندیم و رفتیم؟
زمین همانطور ما را نگاه می کند که گوزنی سرگردان را.آسمان همانطور بر ما می بارد و می تابد که بر بوته ی گونی در ستیغ تپه ای عبوس...
ما تنها برای همدیگر است که فرق می کنیم.برای یکی جگرگوشه ایم.برای آن دیگری مادر.در چشم یک پزشک بیماری لاعلاج می شویم و در نگاه واپسین یک غسال، تنی بی روح...
تنها واقعیت مشترک میان آدم ها قصه هایی است که خلق می کنند.آدمها بیش از زمین و آسمان، در دل و روان همدیگر زندگی می کنند.همین است که تلاش می کنند در یادهای بیشتری باقی بمانند... تلاشی گاه معصومانه، گاه مذبوحانه، گاه خلاقانه و گاهی سخت ظالمانه...
آن جاندار غارنشینی که چیزی روی دیوار غار نقش زد مگر جز این بود که دست و پا می زد که خبرش را به بعد و بعید برساند؟...
سالهاست سنگ گورها را می خوانم.لحظه ی آمدن، موعد رفتن، نقشی که بر عهده داشتند و گاه، نقشه ای که در سر می پروراندند...
سنگ گورها انگار آخرین تلاش رفتگان برای ماندن باشد و سعی تلخ بازماندگان برای فریاد کردن رنج... و کاستن از دردی که تا ابد علاجی جز صبوری نخواهد یافت...
@marjomaki
