ادبی که علمدار کربلا در زندگی داشت... زمان مطالعه: 1 دق | Roshd | رشد
ادبی که علمدار کربلا در زندگی داشت...
زمان مطالعه: 1 دقیقه
یکی از ارزش‌های والای انسانی و اسلامی، رعایت ادب است، ادب در برابر بزرگان و مقدسات و در همه‌ی موارد زندگی، زینت اخلاق و از عوامل و ارکان مهم شخصیت معنوی است.
امیرمؤمنان (علیه‌السلام) در ضمن سفارش به فرزندش امام حسن (علیه‌السلام) در فراگیری ادب، فرمود:
"پسرم! ادب، مايه بارور شدن خرد و هوشياری دل و نشانه برتری است ". نیز فرمود"هیچ ارثی ارزشمندتر از ادب نیست."
حضرت علی (علیه‌السلام) در همان خردسالی عباس (علیه‌السلام) توجه خاصی به تربیت عباس (علیه‌السلام) داشت. او را به تلاش‌ها و کارهای مهم و سخت مانند کشاورزی، تقویت روح و جسم، مهارتهای نظامی و فضایل اخلاقی، تعلیم و عادت داده بود. او به برادران و خواهرانش احترام شایان می‌نمود و دوش به دوش آنان در بالا بردن سطح فرهنگ مردم می‌کوشید و در یک کلام، بازوی پر توان پدر و چشم نافذ اسلام و مطیع برادرانش حسن و حسین (علیهمالسلام) بود. سخن علی (علیه‌السلام) در زبان، و سیمای حسن علیه‌السلام در چهره، و خون حسین (علیه‌السلام) در رگها داشت و در این میان ادب را به خوبی از پدر و برادران بزرگتر آموخته بود.
روزی امام حسین (علیه‌السلام) در مسجد آب خواست. عباس (علیه‌السلام) که در آن هنگام کودک بود، بی‌آنکه به کسی بگوید با شتاب از مسجد بیرون آمد. پس از چند لحظه دیدند، ظرفی را پر از آب کرده و با احترام خاصی ظرف آب را به برادرش امام حسین (علیه‌السلام) تقدیم کرد.
روز دیگری، خوشه‌ی انگوری را به او دادند. او با اینکه کودک بود، با شتاب از خانه بیرون آمد، پرسیدند: کجا می‌روی؟ فرمود: «می‌خواهم این انگور را برای مولایم، حسین (علیه‌السلام) ببرم. و این گونه به رسم احترام برادر بزرگتر و فرزند پیغمبر را بر خود مقدم می داشت. نقل شده “عباس (علیه‌السلام) بدون اجازه در کنار امام حسین (علیه‌السلام) (برادر بزرگتر و امام خود)، نمی‌نشست، و اگر پس از اجازه می‌نشست، مانند خدمتگذاری خاضع دو زانو در برابر سرور خود می‌نشست. “
در طول 34 سال عمر حضرت عباس (علیه‌السلام) آن بزرگوار به رسم احترام هرگز به برادرش امام حسین (علیه‌السلام) برادر خطاب نکرد، بلکه با تعبیراتی مانند، سیدی، مولای، یابن رسول الله، آقای من، سرور من، ای پسر رسول خدا؛ آن حضرت را صدا می‌زد، جز در مورد آخرین ساعت عمر، در لحظه‌ی شهادت، صدا زد: «برادر، برادرت را دریاب!». شاید این تعبیر نیز یک نوع ادب بود، زیرا بیانگر آن بود که برادرت رسم برادری را با بهترین وجه ادا کرد و تو ای برادر اکنون با مهر برادری به من بنگر.
لحظه لحظه حضور عباس (علیه‌السلام) در کربلا نیز مملو از جلوه های ادب حضور در پیشگاه امام بود تا آنجا که تاریخ در برابر برخی از این صحنه ها انگشت به دهان مانده است. در روز عاشورا وقتی که عباس (علیه‌السلام) به حضور برادرش رسید و اجازه برای رفتن به میدان خواست امام از اوخواست تا برای کودکان اندکی آب فراهم کند. عباس (علیه‌السلام) به طرف شریعه‌ی فرات روانه شد، پس از موعظه دشمن و اثر نکردن با شجاعتی بی‌بدیل بر آنها حمله کرد، و بالاخره خود را به شریعه‌ی فرات رسانید، به آب نزدیک شد، مقداری آب به کف دست گرفت تا بیاشامد (تا کمی عطش چند روزه را فروبنشاند)، تشنگی حسین (علیه‌السلام) و اهل‌بیت حسین (علیه‌السلام) را به یاد آورد، آب را از کف دستش ریخت...
آری عباس (علیه‌السلام) تربیت شده مکتب علی (علیه‌السلام) بود و پدر چه زیبار فرموده بود "هیچ ارثی ارزشمندتر از ادب نیست."
@RoshdChannel برگرفته از کتاب «پرچمدار نینوا» (با اندکی تغییرات) تأليف: «محمد محمدی اشتهاردی»
