اگر چه قرمطی‌‌ام، زادگاهم کومه‌ای روستایی‌ست/ تمام تارو پود وجودم، پر ز رایحه‌ی دلکشِ شالی‌ست/ عجب مدار که دلم غنج می‌‌زند هر شب / برای دیدن آسمان پر ز استاره/ به بوی کاه‌گِل کوچه‌های باریکش/ و دل‌سپردگیِ محضِ به بادهای کویرش.
در چنین موقعیتی، روحم بی‌بهانه پر می‌کشد و برای ادراک یک عرفان شرقی ره به کوچه پس‌کوچه‌های کاه‌گِلی و توبه‌تویِ #کاشان می‌سپارد و دل آدم از انباشتگی شطحیات صوفیانه و خطوط نامنظم آجرهایش، دچار خلسه‌ای مدام می‌گردد که شراب هیچ ساقیِ سیمین‌ساقی با آدمی چنین نکند.
اینجاست که به تعبیر سهراب،
دچار باید بود. و دچار یعنی عاشق. چراکه سلوک او نیز در پی معنا دادن از طریق کشف و شهود ضمیرش هویت می‌یابد.
بدین ترتیب، شاعر عارف‌مسلکِ ما از شهر و از قیل و قالش گریخته و خود را به گوشه‌ی آرام و بی‌آلایش مشهد اردهال می‌سپارد.
سهراب شاعری‌ست که در مسیر جستجوهای خود، روی به معنویت شرقی و نوعی عرفان هندی آورد و نمود آن را در شعر خویش متجلی ساخت.
غلامرضا علیزاده گوشه‌ای از فیلم «رویای سهراب» به کارگردانی و بازیگری علی‌قوی‌تن در نقش سهراب سپهری، با صدای منحصربفرد #ناصر_طهماسب.
@tahlilvarasad
