یک گورخر درونگرا

2021-06-04 00:16:02 آن چیز که تو را نَکُشد، قوی‌ترت نمی‌کند، بلکه ذره ذره روح‌ات را فرسوده می‌کند، به تو ملالی هدیه می‌دهد که همواره چسبیده به تن‌ات، با روانی که هر لحظه از مفاهیم، دوگانه‌هایی معیوب می‌سازی، آنچه تو را نکشد به تو روح بازنده‌ای پر از خشم هدیه می‌دهد که در هر نقطه‌ای از سراشیبی زندگی با خودت در جنگی، آنچه تو را نکشد، از تو طلبکاری با یک دنیا آرزو و خشم می‌سازد که هر لحظه دست به یقه دنیا هستی.

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-24 12:40:41 آینده جایی برای پناه بردن است، درست آنجایی که امروز را حواله فرداهایی می‌دهی، آرامش بخش است. شایدها و اگرها برایمان سایه خیالی می‌سازد تا از امروز عبور کنیم، اما عادتی مسموم اینکه اغلب اوقات دچار دغدغه زیستن در آینده‌ایم، به شکلی نامطلوب شوق و لذت از لحظه‌ها را تلف می‌کنیم تا بی سرانجام تن به مسیر بی انتهای رسیدن دهیم.

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-23 12:27:35 فاصله میان بودن و شدن فاصله‌ای جذاب از نگاهم است، مثلاً رامتین بنگاهی تخمی از جایی حوالی تهرانپارس، به تازگی وارد طبقه‌ای از قشر مرفه شده است، او اکثر اوقات بلند صحبت می‌کند،‌‌ خود را غرق هورمون و پودر کرده، لایوهایی با بَک‌گِراند چند دافِ بی‌کیفیت غرق در رقص نوری آبی، آهنگی از ممد پشمک‌زاده و دود کردن قلیان در حالی که چندتا داداشیِ هورمونی با پیراهن‌های سفید کنار یکدیگر جمع شده‌اند، قابی از زندگی او‌ را به تصویر می‌کشد. به این فکر می‌کردم که پول همچنان اولین شاخص تعیین کننده‌ برای آسایش و‌ رفاه است، اما ضامن کیفیت نیست، کیفیت را متغیرهای دیگری تعیین می‌کنند. این دلیل بسیاری از مسائل است، اینکه اغلب اوقات مرد و یا زنی پولدار جدای از ویترین ظاهری‌، دهانش بوی فاضلاب می‌دهد، انسان اصیل فارغ از ثروت، از هنر، ادبیات، نمایشنامه‌ها و فلسفه کیفیت می‌پذیرد. که خب به لطف سرمایه داری تمامی این‌ها را مصرف گرایی بلعیده.

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-21 00:47:10 میراث یک پدر و مادر ایرانی در تربیت کودکان «دادن احساس ناکافی بودن» به فرزند است.

این دلیل بخش زیادی از رفتارهای احمقانه در بزرگسالی است.
بزرگسالانی که هنوز غرق در اثبات خود به هر نحوی به آدم‌ها هستند.
بزرگسالانی که همچنان با خود سر جنگ دارند.
بزرگسالانی که همچنان لِنگ در هوای بحران هویت هستند.

سهم ما دختران و پسرانی که در بیست‌سالگی هنوز با بدن خود قهر هستند، بی‌اعتمادی به احساسات خود و دیگران، سهم مردان و زنان ما دروغ،جستجوی خوشبختی در کنکاش و قیاس با دیگری، حسادت‌های احمقانه و...

این سیکل معیوب، این کار خانه آدم‌ سوزی همچنان ادامه دارد.

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-19 17:25:15 در رابطه با آدم‌ها گاهی صد متر جلوتر سنگی را پس می‌زنی، بی‌آنکه متوجه تغییری شوند، راحت رد می‌شوند و با غرور خود را قهرمان یکه‌تاز مسیر می‌دانند، جایی که دلت می‌شکند با خودت می‌گویی کاش یک‌بارم چاله را نشان‌اش می‌دادم، واقعیت اینکه آدم‌ها باید نبودن‌ات را حس کنند، وقتی هر لحظه در دسترس باشی مدام تمام‌ات را وقف آدمی ‌کنی، از دهن می‌افتی، رابطه مانند زدن تکه بیسکویت در چای است، نه باید حریص بود، و نه خیلی عجول، آرام و با دقت از طعم آن لذت برد

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-19 12:17:58 جَقی، مَست و فَحاش بسیار صادق تر‌ند، خایه‌مال اما همیشه خطرناک است او عطشی سیری ناپذیر برای به دست آوردن دارد.رابطه با سه تای اول را بیشتر ترجیح می‌دهم

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-17 22:49:00 گاهی تنهایی روی سرت آوار می‌شود به این فکر می‌کنی که چقدر عبور از بحران زندگی برایت خستگی به ارمغان آورده، اینکه دویدن‌های بیهوده، چقدر تو را دچار خشم کرده، خشمی که انتهایش تو را به حسادت و قیامی با آدم‌ها سوق می‌دهد، انگار سهم‌ات از خوشبختی را بلعیده‌اند نمی‌دانی یقه چه کسی را بگیری؟ زندگی؟ یا خودت؟ معتقدم انسان‌ها زودتر از آنچه انتظارش را دارند می‌میرند، همانجا که بخشی از خود را در خیابانی، خانه‌ای، استعدادی، غرق در بوی عطری، خاطره‌ای از یک سکس پر شور، جا گذاشته‌اند. اما از زیبایی زندگی اینکه سهم عظیمی از لذت است، هر معادله‌ای جز این دروغ محض است. اگر جز لذت در زندگی راه دیگری پیش گرفتی، به خودت دروغ بزرگی گفته‌ای.


مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-15 17:12:27 یک قلب شکسته، به تو عقلی سلیم هدیه می‌دهد. اگر احمق نباشی

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-06 18:32:18 ملیحه خانم ۴۱ ساله، برای رهایی از استرس زندگی و سرکوب خشم ناشی از نداشتن سکس با کیفیت، صبح ها به کوه ‌می‌رود، و به کلاس یوگا پناه آورده.
ملیحه گاهی برای درمان آقایییی، هر روز چای با دارچین و زنجبیل دم می‌کند، به طرز احمقانه‌ای میزان زیادی از پول ملیحه سهم فال تاروت و قهوه سی‌سی جوون می‌شود،او گاهی بی‌دلیل به گوجه سبز بیشتر نمک می‌زند.

ژینوس جون فمینیست رادیکال که کمی از عفونت واژن رنج می‌برد، گاهی خشمی بزرگ از مردان را با فحاشی در صفحه چند هنرمند مرد و کمک به پرونده سازی و هشتگ زدن در جنبش های #MeToo ارضا می‌کند.او گاهی در خلوت، به سهمی از پشم‌های مردانه و نگاه جنسیتی به مقوله بیکاری و تن پروری‌اش دارد، بی هیچ استعدادی. حماقت و لوده‌گری را گردن نگاه مردانه انداخته

بهزاد روان‌شناس احمق، عقده‌هایی در دیده شدن و ترقی کردن دارد، بی‌آنکه بداند، در کلاب هاوس مشغول وراجی‌هایی در مورد نقش عقده‌های کودکی و شناخت مکانیزم‌های دفاعی در زندگی زناشویی است. هر اجتماع بیش از سه نفر، بهزاد را به وراجی سوق می‌دهد، او از وراجی کردن و بلغور چند ایسم برای عمه ناهید و عروس دایی محمد،معنا می‌گیرد. عمه ناهیدها برای بهزاد نوعی درام را خلق می‌کنند

رضا و دوست بی‌کیفیت‌اش در فلافلی عمو جلال، ساندویچ بُمبی عمو جلال را با سس، خیارشور و فلافل‌هایی که از شدت کثافت میل به سیاهی دارد،
می‌خورند سپس با 206 سفید مشغول دور دور در خیابان‌های هفت حوض می‌شوند، دو احمق مُفلس که معنا را در عیاشی دیده‌اند، بعدتر در قهوه‌خانه‌ای دوسیب می‌کشند و مشغول بازی پرسپولیس هستند.


زندگی در یک نگاه، پدیده‌ای از ناهنجاری‌ و وجود معناست، هر کس مشغول بازی با نقابی از وهم خود است، نمی‌توان نقاب را از آدم‌ها گرفت، دنیای آدم‌ها خالی از نقاب دچار فروپاشی است، شاید سهمی از زندگی با احمق‌ها، مهم شمردن این نقاب‌هاست، هویتی که از ترس کنار گذاشتن نهادینه شده برایشان. بامزه اینکه همه در خلوت می‌دانند سوراخ خرگوش به کجا راه دارد، اما...

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید

2021-05-03 23:40:32 نگاهم به او بود، زنی در آستانه‌ ۴۰ سالگی، خسته از هجوم غم‌ها و سرنوشت، دل شکسته از ناملایم بودن جبر زندگی، زیر تیغ نگاه آدم‌ها، اما همچنان آزاد مانند پیچ و‌ تاب گیسوان‌اش. به گمانم تنهایی او را زمخت کرده، حالش خوب نبود، انگار هنوز خاطره‌ای حل نشده‌ از یک عشق را به دوش می‌کشید، چشمانش پر از تردید، به گمانم باید زن باشی تا از بهانه‌های کوچک معنای مبهم بسازی، خودت را درگیر دشمنی از جنس خیال کنی، برایش قهر و آشتی کنی، گاه بهانه‌های دلتنگی‌ات را برایش نقاشی کنی، ناگهان در خیال فرو رفتم، ای کاش می‌توانستم در جنگل همیشه بهار موهایش قدمی بزنم تا بدانم کجای این جنگل دارد از حریق آتشی توامان خزان می‌شود. نمی‌دانم شاید فقط باید زن باشی، تا بدانی فارغ از هر عددی، می‌شود در هجوم درد و غم آشیانه‌ای ساخت، گاهی در میان آشوب، خودت را مهمان بی تابی و بی‌کسی‌هایت کنی.

مستِر گورخر
@Zebraaaaaa باز کردن / نظر دهید