2022-07-25 17:34:21
یاد استاد (۱)
مرداد ماه هر سال یادآور ارتحال ملکوتی فقیه و عارف بزرگ آیت الله شیخ عبدالکریم حق شناس است. به منظور استمداد از روح بلند آن عالم ربانی و عبدِ صالح پرودگار کریم، سه نمونه از نامه نگاری های محبت آمیز آن بزرگوار با شاگرد خود ، استاد قائم مقامی را به همراه توضیحات ایشان که همزمان با ارتحال آیت الله حق شناس در مرداد ۱۳۸۶ ش برای نخستین بار توسط سایت آینده منتشر گردید ، تقدیم کاربران کانال اختصاصی آیت الله قائم مقامی می نماییم.
هر چند استاد قائم مقامی، اخیرا در پاسخ درخواست مکرر برخی از دوستان و شاگردان در خصوص تداوم برگزاری جلسات سخنرانی و درسگفتارها با اشاره به وضعیت امروز مردم جامعه اظهار داشته است:
" با این ظلم و مرارتی که این روزها بر مردم می رود ، هیچ نشاطی برای سخن گفتن نیست و اگر قرار بر سخن باشد ، جز از این رنج و مرارت نباید گفت."با این حال یاد عالمان ربانی و جانهای آزاده ای همچون آیت الله حق شناس که تمام عمر خویش را وقف مردم کرده و به آنان به مثابه خانواده خدا (عیال الله) عشق می ورزیدند ، می تواند مرهمی بر زخمهای روح و جان خسته مان باشد. امید که با قرائت فاتحه ای موجبات شادی و توجه آن روح بزرگ را فراهم سازیم:
---------
نامه نخست ( به همراه توضیح استاد قائم مقامی):سخت‌تر از مرگ!! تابستان 1367 از مواردی بود که توفیق همسفری با استاد حق‌شناس به ارض اقدس رضوی (تعبیری که معمولا" ایشان برای مشهد و تربت ملکوتی حضرت رضا سلام الله علیه به کار مي‌بردند) را داشتم. قرار شد استاد چند روز زودتر از من به تهران بازگردند. برای او که کانون عاطفه و سرشار از محبت بود ، و صد البته برای این کم‌ترین شاگردش که هماره مورد لطف و محبت خاص استاد قرار داشت ، همین دوری اندک و مفارقت کوتاه بَس سخت می نمود. لذا قرار گذاشتیم تا در ساعت آخر پیش از حرکت " آن عزیزتر از جان" به سمت فرودگاه ، دیدار و وداعی داشته باشیم .
من که به رسم برنامه روزانه به حرم مشرف شده بودم، شوربختانه به علت معطلی در مسیر بازگشت، دیر به سر قرار رسیدم و استاد با وجود کمبود وقت و احتمال از دست دادن پرواز، بزرگوارانه مدتی که به نوشته خودشان ۴۵ دقیقه بطول انجامید در سالن هتل منتظر ماندند و آنگاه که از بازگشت و دیدار مأیوس شدند و باید برای رسیدن به پرواز به سرعت حرکت مي‌کردند ، یادداشتی سرشار از ابراز محبت را برای من به امانت نزد دفتر هتل گذاردند . هرچند در آخرین لحظه، خوشبختانه توفیق دیدار و وداع مختصر در آستانه خروجی هتل را یافتم و به جبران از کف دادن فرصت دیدار و وداع مفصل ، آن مکتوب شیرین و جانفزا اما برایم به یادگار ماند. مکتوبی که این روزها مضمون آن را بارها نجوا می کنم و بر هجر و فقدان آن "جانِ شیرین" حسرت می خورم و جمله ای منسوب به حضرت امیر سلام الله علیه که در ابتدای یادداشت استاد آمده است را تکرار می کنم :
" سخت تر از مرگ است، جدائی از دوستان.... ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
ببین که در طلبت حال مردمان چون است
به یاد لعل تو و چشم مست ِ مِی گونت
ز جام غم مِی، لعلی که می‌خورم خون است
ز مشرق سر کو آفتاب طلعت تو
اگر طلوع کند، طالعم همایون است
حکایت لب شیرین، کلام فرهاد است
شکنج طرّه لیلی، مقام مجنون است
دلم بجو که قَدَت همچو سرو، دلجوی است
سخن بگو که کلامت لطیف و موزون است
ز دورِ باده به جان ، راحتی رسان ساقی
که رنج خاطرم از جورِ دورِ گردون استاز آن دَمی که ز چشمم برفت رود عزیز
کنار دامن من ، همچو رود جیحون است
چگونه شاد شود اندرون غمگینم
به اختیار که از اختیار بیرون است
ز بیخودی طلب یار می‌کند حافظ
چو مفلسی که طلبکار گنج قارون است.
(متن یادداشت خداحافظی آیت الله حق شناس برای استاد قائم مقامی ) بسمه‌تعالی شانه
«يَقُولُونَ إِنَّ الْمَوْتَ صَعْبٌ وَإِنَّمَا
مُفَارَقَةُ الْأَحبابِ وَاللَّهِ أَصْعَبُ»
(می‌گویند به راستی که مرگ سخت است اما به خدا قسم جدايی دوستان - از یکدیگر - بسی سخت‌تر از مرگ است).
و قال الحسن (ع): « إِنَّمَا أَبْكِي لِخَصْلَتَيْنِ لِهَوْلِ اَلْمُطَّلَعِ وَ فِرَاقِ اَلْأَحِبَّةِ»*
(امام حسن - در هنگام مرگ- فرمود: برای دو چیز مي‌گریم؛ دوری از دوستان و لحظه جان دادن).
قرار ما با شما ساعت چهار بود ولیکن تا ۲۰ دقیقه به پنج منتظر ماندم.
ملتمس دعا هستم وبه رفقا سلام برسانید.
________________________*( اصول الكافي، ج ۱، كِتَابُ الْحُجَّة )
@DarsGoftarHa
36 views14:34
ک
