aghalliat.com ادبیات اقلیت

2022-01-04 18:15:43 سبکِ ادبیِ نوشتن مادام بوواری چه آن را اثر تدوینی بدانیم و چه تکوینی، از تخاطبی حکایت می‌کند میان نویسنده‌ای و گیرنده‌ای. این روح-نوشته‌ها، که حاصل امتزاج قلم فلوبر بر تن عریان کاغذ نامه است، نه الزاماً خطاب به بانویی است به نام «مادام کوله»، نه به مادام یا موسیویی ناشناس، و نه حتی به خود فلوبر. مخاطب یک نوشتۀ واقعی، چنان‌که خود فلوبر تأکید می‌کند، هر آن کسی است که خویشتنِ خود را در نسبتی معنادار با حال و هوای نویسندۀ مادام بوواری بیابد.

شاید اگر بتوان فارغ از زبان بذله‌گو، وقیح، و از فرط صداقت کوبندۀ فلوبر، در پی اخلاقی در ورای نامه‌ها بود، گزینه‌ای جز «رواقی‌گری اروتیک» را نتوان یافت. اگر اخلاق و مسلک رواقی را، آن‌چنان‌که در آثار اپیکتتوس، اورلیوس و برخی نوشته‌های اسپینوزا دیده می‌شود، هم‌عنان دانیم با نوعی از تزکیۀ نفس، رواقی‌گری فلوبری را می‌توان در هم تنیده دانست با تنانگی، گوشت و خون.

گوهر اثر ادبی تنها جایی نمایانده می‌شود که واژگان آن‌قدر چلانده شده باشد که نُتی جز سکوت را بر صفحۀ ذهن مخاطب ثبت نکنند. سکوت واژگان برای فلوبر راجع است به آن‌چه فلوبر «هیچ» می‌نامدش. کافی است لختی پلک بر هم نهاده به این جملات گوش فرا دهید و لمحه‌ای آگاهی خود را از کیستیِ نویسنده و چیستی کتاب برهانید تا فکر کنید این جملات از دهان عارفی هیچ-گرا برون می‌آید.

متن کامل #یادداشت #آرش_خراشادی دربارۀ کتاب نوشتن مادام بوواری در سایت ادبیات اقلیت:

https://bit.ly/34aHT58

@Aghalliat باز کردن / نظر دهید