ساختار قومی گیلان بخش سوم در زبا | شــــڪوهِ دُرفـــــڪ
ساختار قومی گیلان بخش سوم
در زبان مازندرانی به چوپان گاو، گالش و به چوپان گوسفند کُرد گفته میشود. در متون کهن طبری از کلمه گالش به معنای چوپان استفاده شده است. انواع گالش ۱- گالش های اشکوری ۲-گالش های طبری ۳ - مختاباد گالش های اشکوری : در مناطق کوهستانی رودسر در شرق گیلان تا رامسر در غرب مازندران که به اشکورات شهرت دارد زندگی می کنند . گالش های طبری : در مناطق کوهستانی استان های مازندران و گلستان زندگی می کنند و به زبان مازندرانی سخن می گویند . مختاباد : گروهی از مردم مازندران هستند که کارشان با گالش ها مرتبط بوده است، مختاباد در فرهنگ واژگان تبری به معنای سرپرست گالش ها است. مختابادها در حوزه رود تجن دامداران سنتی محسوب می شدند. مختابادها زمستان ها در قشلاق و در جلگه میان جنگل بسر می بردند، در فصل گرم و اواسط بهار جلگه را ترک کرده به ييلاق میرفتند این مردم به کار کشاورزی و کشت و کار برنج مشغول نمی شدند و شغلشان معمولا پرورش گاو جنگلی یا همان گاو بومی مازندران بود. مردم مختاباد شاخه ای از قوم طبری هستند و به زبان مازندرانی سخن می گویند. اکثر گالشها دارای مذهب شیعه و گویش آنها گالشی است که شاخه ای از زبان گیلکی با این تفاوت که در گویش آنها واژه های زیادی از مادی و پهلوی دست نخورده باقی مانده است و از این جهت پاکتر و سالمتر از گویش تالشی می باشد (آقاجانی ۱۳۷۸، ۷۳ ). شغل اصلی گالشها گله داری و تهیه فراورده های دامی از قبیل شیر، ماست، کره، روغن و کشک است و در درجه دوم قاليبافی و پشم ریسی. این تیره تا شصت سال پیش به زراعت و کشاورزی رغبتی نشان نمی دادند مگر در مساحت های بسیار محدود برای تامین پاره ای نیازمندی های غذایی خانواده ، تخصص اصلی گالشها در پرورش و تیمار دام های اهلی از قبیل گاو و گوسفند و بز و قاطر و سگ گله است. شهرت نیک آنان در امانت داری موجب گردیده است که هر ساله گله داران جلگه نشین چار پایان اهلی خود را به آنان بسپارند، گالش ها نیز در مقابل شرایط سنتی و مناسبی به پرورش گله ها مشغول می شوند. افراد بعضی خانواده های گالش احیانا در بعضی نقاط دامنه یا جنگه کنار رود یا مرداب دیده می شوند که به امر دامداری و دامپروری مشغول می باشند و گاهی نام خود را به محل و کار و منطقه زیست خویش نهاده اند. (گالش سراء گالش كلام و ...) #شکوه_درفک @amarde
