رمان آواز کشتگان با ساختاری آشفته بیانگر وقایع دانشگاه تهران، نحوه تعامل یا تعارض اساتید با دانشجویان روشنفکر و همچنین عملکرد ماموران ساواک در مسائل مختلف فرهنگی، عقیدتی_سیاسی دانشگاه در دوران پیش از انقلاب است. داستان این رمان، پیرامون مبارزه‌های سیاسی پیش از انقلاب جامعه روشنفکری ایران با ساواک و در بردارنده پیامدها و دغدغه‌های فردی و اجتماعی مبارزان راه آزادی‌ست. وقتی از مقوله‌ای با عنوان ادبیات زندان صحبت می‌شود لاجرم پای قشر روشنفکر هم به‌میان کشیده می‌شود. در قسمتی از این رمان محمود شریفی، استاد دانشگاهی که به خاطر مقالات و نوشته‌های ضدرژیم پهلوی راهی زندان شده و بعد از تحمل شکنجه‌های سخت از زندان آزاد می‌گردد؛ درباره نگاه جامعه به افراد آزاد شده از زندان چنین می‌خوانیم: «آقایان، من خوب می‌دانم که از زندان، شکنجه و محکومیت وحشت دارید. تصور نکنید که خود زندانی‌ها وحشت ندارند. شجاع‌ترین آن‌ها را دیده‌ام که مخلصا می‌ترسند. ترس وجود دارد، و زندانی‌ها ترس را بهتر از شما می‌فهمند، چون تجربه‌اش کرده‌اند. ولی معلوم نیست که شما چرا از زندانی آزاد شده وحشت دارید. البته قبول نمی‌کنید که از او وحشت دارید، بلکه می‌گویید که یک‌نفر نباید بیرون بیاید، و وقتی‌که بیرون آمد، باید به‌طور منطقی نتیجه گرفت که اصلا شجاع نبوده، یا به حد کافی شجاع نبوده، به دلیل اینکه بیرون آمدن او به ظالم بودن سراسری و کامل ظلم لطمه وارد می‌کند»
براهنی در این کتاب علاوه بر توصیف موقعیت‌های شغلی، رفتار و روحیات شخصیت‌ها به پاره‌ای از حوادث تاریخی نیز می‌پردازد. تلفیقی بودن شیوه روایت داستان؛ بهره‌گیری از شیوه رجعت به گذشته؛ لحن طنزآمیز و طعنه‌گونه رمان و بحرانی بودن فضای کلی داستان به ارزش هنری کتاب افزوده است.
رمان آواز کشتگان در سه فصل نوشته شده. فصل اول قهرمان، زشت فصل دوم حدیث پری داران و فصل سوم حدیث آینه چشمان. آواز کشتگان سرشار از شخصیت‌های ملموس است که با نگاه انتقادی براهنی تاثیرشان در تاریخ و سیر روزگار ما معین می‌گردد. احمد فرید یکی از آن شخصیت‌هایی‌ست که به عنوان دکتر فیلسوف در دیالوگی بلند با راوی به رمان احضار می‌شود تا نویسنده روایت خود از یکی از تئوریسین‌های مطرح و تاثیرش در سرنوشت جامعه را بیان می‌کند.
رضا براهنی، نویسنده چپگرا، شاعر و منتقد ادبی در تبعید است. رضابراهنی درسال۱۳۱۴ در تبریز به دنیا آمد و پس از پایان تحصیلات به تدریس روی آورد و چندین دوره کارگاه نقد شعر برگزار نمود. او عضو کانون نویسندگان ایران و یکی از چهره‌هایی است که در سال‌های ۱۳۴۵ تا ۱۳۴۷ برای تشکیل کانون نویسندگان ایران با جلال آل‌احمد همکاری داشت. همچنین از او به عنوان یکی از تأثیرگذاران جریان نقد ادبی در ایران یاد می‌شود. در نهایت در سال ۱۳۵۱ به امریکا رفته و پنج سال بعد موفق به دریافت جایزه بهترین روزنامه‌نگار حقوق انسانی شد. او همچنین رئیس سابق انجمن قلم کانادا است. آثار او به زبان‌های مختلف از جمله انگلیسی، سوئدی و فرانسوی ترجمه شده‌است.
