زمانی برای تشکل‌یابی مطرودان چکیده: کارگران خانگی با مط | @EEAUT
زمانی برای تشکل‌یابی مطرودان
چکیده:
کارگران خانگی با مطالبه‌ی حقوق خود در دهه‌ی 70 میلادی، الگویی برای تشکل‌یابی کارگران امروزی هستند. زنان طبقه‌ی متوسط امروزه به کار با دستمزد و عبور از محدودیت‌های‌شان ترغیب می‌شوند، به این امید که برای نگهداری بچه‌ها و شستن کف آشپزخانه روی زنانی از طبقه‌ی کارگر حساب باز کنند. به تحولات اجتماعی ناشی از پیوستن تعداد زیادی از زنان به نیروی کار، در دهه‌ی ۱۹۷۰ ایالات متحده، هیچ‌گاه آن طور که باید و شاید پرداخته نشد. «نیروی کار-ات را در بازار بفروش وقتی در خانه از بچه‌ها نگهداری می‌کنی»؛ این آموزه به عنوان یکی از نیازهای متناقض زندگی خانوادگی مدرن، تنها زمانی حل شد که مادران در شیفت دوم، سوم و یا چهارم مجبور به انجام کار خانگی می‌شدند، و یا زنانی از طبقه‌ی کارگر، کارگران مراقبت روزانه یا کارگران مراقبت سلامت در منزل را به عنوان ندیمه در ازای دریافت دستمزد پایین به خدمت می‌گرفتند.
مطالبه‌ي تعادل کار-زندگی بیشتر شبیه به یک ناله است تا فریاد. پذیرش این ایده که «کار» آن است که در اداره انجام می‌شود و «زندگی» آنچه در ساعات تعطیل می‌گذرد، به این معناست که فاصله‌ی ما از مطالبات رادیکال موج دوم {فمنیسم} بیش از اندازه‌ای است که قادر به تصور راه‌‌های نوینی برای تعریف و تقسیم کار باشیم. در روزگاری که حضور یک زن درهیئت‌مدیره یا کاخ سفید، نمود تحقق تمام و کمال پروژه‌ی فمینیسم در نظر گرفته می‌شود، بسیار مهم است از کشمکش زنانی بیاموزیم که نه تنها از پذیرش فمینیسمی که باعث پیشرفت زنان ثروتمند می‌شود و باقی زنان را به حاشیه می‌راند سرباز زدند، بلکه جنبشی را بر مبنای بازتعریف کار خانگی ترتیب دادند.
پریمیلا ناداسن تاریخ‌دانی‌ست که تاریخ پراهمیت کارگران خانگی در اواسط قرن بیستم را نگاشته است. کسانی که روزهای‌شان در خانه‌هایی جداگانه سپری می‌شد اما پیروزی جمعی بزرگی برای کارگران به ارمغان آوردند. کتاب «اتحادیه‌ی کارگران خانگی: داستان ناگفته‌ی زنان آفریقایی-آمریکایی که یک جنبش را ترتیب دادند.» درس‌هایی حائز اهمیت برای سیاست حال حاضر ما دارد. این مصاحبه با خانم ناداسن توسط مگان اریکسون برای مجله ژاکوبن انجام شده است.
متن گفتگو را می‌توانید اینجا بخوانید.
گفتگویی با پریمیلا ناداسن | مترجم: نسترن غنمی | برگرفته از نشریه دانشجویی انکار
