#دردنامه_سکوت به بی کسی سکوت، سوگند که در گلوی فریادم بهت رفتنت، خشکید، تَرَک برداشت ، بهارش و درخود، جوانه زد پاییز را بر تارَک ثانیه ها بی وقفه از نبودت نامی بی نشان _بهار_ به پهنای صورتش می گرید و بی طراوت می افتد بر زمین _باران_ شاید در این خزان سیراب شود از خاک قدمگاهت… _بهار_ _باران_ قطره قطره بوسه می زند تشنه به خاک…. هرگز نمی آموزد این عطش ، دیگر، مشق تشنگی است بی شرم ، نگاهت، دریده گفت ، دیگر ، به سمت دیگریست دلخون از ردِ آن، کندنِ ریشه ی عشقی ،که هر روز به دل کاشت، این باور ،که این گل، به باغ همیشگیست بیچاره بهار باران شکسته می شود هر روز، قامتشان ،بی تاب در میان سکوت و شکنجه ی هزار سوال بی جواب گل در سکوت بی خبر از، حزن آونگ زمانه ی بهار بی خبر از خروش ویرانی زنگهای روزگار در حسادت آشکار روزها که نمی گذرند به صد تمنا ، جان مرا سوی مرگ نمی برند بهار، مات باور مرگ خورشید، نبود آن عزیز هر لحظه شکنجه می شود،به تیغ خزان پاییز بی خبر از آن همه عشق،که در واژه ها سروده شدند در حسرت جوابی که چرا ، بی بها فروخته شدند به بی کسی شعرهایی سوگند که تا عشق نباشند سروده نمی شوند به آیه بیت های که از عشق میگویند روایت باز مانده ی آن ،مقدس پیوند بی تو ، سمتِ من خوشی ها آشنا نمی شوند به روز _مرگ_ ، مرا ، با خیال تو می برند ای گل، بیچاره به بهار از دست روزگار معجزه کن ،بگو، تمام می شود این گذار؟ تو یک تَن _گل_ شاخه شکستی از عشق، بی عشق به کوچاندن یک نسل پروانه به سرزمینی ناپیدا در سکوت …. بی بها… فروختی؟ … به کدام بی بها؟! که دل ،هر روز، می خورد، حسرت تو را! او _دل_ همانکه غریبه شد برایت در سکوت ،بی صدا غریبه… غریبه با قیمتِ کدام نا آشنا ؟! آن همه واژه و شعر، به کدام دیوان فروخته شد؟! رویت به سیمای ،کدام شاه از او گرفته شد؟! بیچاره بهار باران تا فریادشان به سکوت ، بهت کرد _مات آن کوچ _ سپرده شدند به دایه ی نوانخانه ی بی کسی _تنها _ به دارازای پاییزی که زندگیش به هر ثانیه جوانه می زند پرتکرار … بیچاره بهار اشکش هیچ چیزی را برنمی گرداند جز حسرت _این باران_ می رویاند کابوس ، به جای گل گل بی عشق به آبیاری تقدیر زنده شد در سرزمینی دور -کابوس_ ای گل سکوت،تعبیر به عشق نمی شود به وفا،برای خانه ی نو بی…بیچاره من در گذر از تمام روزهای مانده عمر ….بی تو #بهزاد_حیدری @behzadhaidari 11.4K viewsedited 07:32
