وجودِ 《نیروهای رهایی‌بخش》 شرطِ پیشین و ضروریِ تحققِ آزادی اجتماعی و تاریخی است. اما به‌دلیل 《سیطره‌ی تکنولوژی》 و 《پیوند تکنولوژی با سرمایه‌داری و حاکمیتِ اقتصادِ حاصل از نظامِ تولید برای مصرف و مصرف برای تولیدِ مستمر》 و درنتیجه 《قرارگرفتنِ انسانِ دوره‌ی جدید در چرخه‌ی روزمرگی به‌منظور رفع نیازهای تحمیل‌شده از جانب تکنولوژی و سرمایه‌داری》 و لذا 《شیئ‌شدگی انسان و غرق‌شدنش در اشیاء و عدم مواجهه‌اش با خویشتن و عدمِ کشفِ نیروهای درونیِ خویش》، هیچ نیروی آزادی‌بخشی در دوران ما دیده نمی‌شود.
آزادیِ اجتماعی و تاریخی زمانی تحقق‌پذیر است که 《انسان‌های آزاده》ای رسالتِ این 《رهایی‌بخشی》 را بر عهده گیرند. اما دوران ما یا فاقدِ چنین 《نیروهای آزاد از نیازها، و فارغ از میل به قدرت‌طلبی و فرمانروایی و سلطه و سرکوب》 است، و یا شمارِ آنان بسیار کم‌تر از آن است که بتوانند به‌منزله‌ی یک نیروی تاریخی عمل کنند.
