با توجه به اینکه مغز باید تمام وظایف خود را در حجم محدود قشر ت | 📚 کتابخوانی 📚
با توجه به اینکه مغز باید تمام وظایف خود را در حجم محدود قشر توزیع کند، امکان دارد که برخی اختلالات بر اثر بهینه نبودن توزیع بروز کند.
یک نمونه‌ی آن سندروم ساوانت اوتیستی است، که در آن بچه‌ای که نقایص شناختی و اجتماعی شدیدی دارد، ممکن است در بعضی کارها، مانند حفظ کردن دفترچه‌ی تلفن یا کپی کردن صحنه‌های بصری، و یا حل کردن مکعب روبیک با سرعت حیرت انگیز، نابغه باشد.
همراه شدن کم توانی‌های شناختی با استعداد خارق‌العاده منجر به ارائه‌ی نظریه‌های بسیاری شده است؛ آنچه در اینجا مورد نظر ما است، توزیع غیر معمول فضای قشر است. [ در اوتیسم، نواحی مغز با سرعت‌های متفاوتی رشد می‌کنند، که ظاهراً سبب می‌شود که نواحی مختلف اتصالات غیرطبیعی برقرار کنند ـ نتیجه‌ی نهایی آن این است که اتصالات دوربرد در مغز اوتیستی اندکی متفاوت است، و منجر به نقایصی در زمینه‌ی زبان و رفتار اجتماعی می‌شود به عبارت دیگر، یک سیستم مبتنی بر مدارسازی پویا می‌تواند خود را از یک سلول واحد متبلور کند، ولی نحوه‌ی گسترده شدن آن ـ ریتم و ترتیب دقیق آن ـ منجر به پیامدهای متفاوتی می‌شود. باید دانست که در زمینه‌ی اوتیسم، نظریه‌های متنوعی ارائه شده است، از نقص در سیستم نورون آینه‌ای گرفته تا تأثیر واکسن‌ها، کم بودن اتصالات، اختلالات انسجام مرکزی، و امثال این‌ها. لذا این نظریه که مشکل صرفاً در چگونگی توزیع قشر است، احتمالا تنها بخشی از داستان خواهد بود. ]
این نظریه به این صورت است: در صورتی که مغز بخش بزرگی از فضای خود را به یک کار (از قبیل یادسپاری، تحلیل بصری، یا حل پازل) اختصاص دهد، ممکن است شخص توانایی‌های غیر معمولی به دست آورد. ولی این توانایی‌های برتر به قیمت از دست رفتن کارهای دیگر حاصل می‌شود که مغز به طور عادی به آن فضا اختصاص می‌دهد، از قبیل وظایفی که بر روی هم مهارت‌های قابل اعتماد اجتماعی را پدید می‌آورد.
