۱۰ فیلمی که همه دوستشان دارند؛ به‌جز پالین کیل! ــ Tas | سینما پارادیـزو
۱۰ فیلمی که همه دوستشان دارند؛ به‌جز پالین کیل! ــ Taste Of Cinema ــ بخش دوم ـــ ترجمه سها ذاکری
۵- گاو خشمگین محصول سال ۱۹۸۰
❍ کیل، نقش‌آفرینی دنیرو در صحنه‌های مربوط به مبارزه در رینگ بوکس را تحسین می‌کند اما درعین‌حال، تحول فیزیکی باورنکردنی او و فریادهایش در هنگام درگیری با سایر کاراکترها، این منتقد را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد. کیل می‌گوید دنیرو بیش از آنکه «بازی» کند، جو را متشنج می‌کند. همچنین پالین کیل بر این عقیده پافشاری می‌کند که صحنه‌های «گاو خشمگین» فاقد زیر متن هستند و این موضوع را نقطه‌ضعف آن می‌داند. یکی از ویژگی‌هایی که «گاو خشمگین» را منحصربه‌فرد می‌کند، سبک بصری آن است؛ چیزی که برای کیل اهمیتی ندارد: او ساخت فیلم به‌صورت سیاه‌وسفید را عاملی برای از دست رفتن خشونت موجود در ذات داستان می‌داند.
۶- مهاجمان صندوق گمشده محصول سال ۱۹۸۱
❍ پالین کیل با یک جمله، «مهاجمان صندوقچه گمشده» را نابود می‌کند: او فیلم را حاصل یک بازاریابی دقیق می‌داند. کیل در ادامه می‌گوید که هیچ واقعیتی در فیلم وجود ندارد و همه جزییات آن‌قدر به‌صورت سینمایی دراماتیزه شده‌اند که جدی گرفتنشان سخت می‌شود؛ ایندیانا جونز «نوعی از معصومیت را به تصویر می‌کشد که بیش از دراماتیک بودن، خنده‌دار است.» به نظر می‌رسد که تعدد صحنه‌های اکشن فیلم، باعث آشفتگی کیل شده‌اند؛ او می‌گوید «هیجان صحنه‌ها آن‌قدر زیاد است که نمی‌گذارد نفس بکشید.» همچنین معتقد است که «مهاجمان صندوقچه گمشده»، ازلحاظ بصری زیباست اما می‌توانست از این ویژگی بهره بیشتری ببرد اگر بین سکانس‌های اکشن فاصله بیشتری گذاشته می‌شد.
۷- هری کثیف محصول سال ۱۹۷۱
❍ پالین کیل معتقد است که فیلم «هری کثیف» را می‌توان نمونه‌ای از آثار سینمایی ساخته‌شده در ژانر پلیسی- جنایی دانست اما فیلم در ارائه تصویر نیروی پلیس سان‌فرانسیسکو ناکام می‌ماند و نوعی حمله به لیبرالیسم هم محسوب می‌شود. بهطورکلی، کیل به «خشونت موجه» موجود در فیلم‌ها اهمیتی نمی‌دهد؛ او معتقد است که «در کمتر فیلمی از «خشونت» برای رسیدن به «اهداف پسندیده» استفاده شده است.» پالین کیل درنهایت فیلم را غیراخلاقی و «دارای پتانسیل‌های فاشیستی» می‌داند.
۸- سرگیجه محصول سال ۱۹۵۸
❍ کِیل، جزو طرفداران آلفرد هیچکاک نبود؛ او فیلم‌های هیچکاک را «غیرحرفه‌ای» ارزیابی می‌کرد و برای تکنیک‌های حرکت دوربین و افکت‌هایی که این هنرمند به‌کار می‌برد، اهمیت خاصی قائل نمی‌شد. با اینکه نقش‌آفرینی کیم نُواک در «سرگیجه»، ازنظر کیل دوست‌داشتنی بود، اما بهطورکلی فیلم را «غیرهوشمندانه» خواند. او «درون‌مایه‌های هیچکاکی» فیلم را افراطی می‌دانست و در آن‌ها انعکاسی از افکار یا احساسات نمی‌دید؛ حتی موسیقی عالی برنارد هرمن برای «سرگیجه» و فیلم‌برداری تحسین‌شده رابرت برکس هم نتوانست دل پالین کیل را به رحم بیاورد.
۹- کنار من بمان محصول سال ۱۹۸۶
❍ فیلم «کنار من بمان» از ساخته‌های راب راینر است که به خاطر نقش‌آفرینی چشمگیر بازیگران جوان (به‌خصوص ریور فینیکس) و اقتباس موفقش از رمان استیفن کینگ مورد تحسین قرار گرفت؛ علیرغم اینکه اکثر منتقدان به چهار بازیگر جوان برای نمایش بی‌نقص رفاقت آفرین گفتند، پالین کیل روابط آن‌ها در فیلم را نوعی «گروه پشتیبانی» نامید که از «گروه دوستان» فاصله‌ای قابل‌توجه دارد. کیل اصرار دارد که فیلم از نمایش «صمیمیت و نوستالژی اُوردوز می‌کند.» تنها قسمت فیلم که به نظر می‌رسد خانم کیل از آن لذت برده باشد، داستانی است که گوردی درباره لارداس می‌گوید.
۱۰- سوپرمن محصول سال ۱۹۷۸
❍ کیل اعلام کرد که حضور کریستوفر ریو تنها دلیلی است که فیلم «سوپرمن» را تماشایی می‌کند؛ او فیلم را ناامیدکننده و فرایند ساخت را سهل‌انگارانه می‌داند؛ کیل فیلم را بی‌ارزش و بی‌کیفیت توصیف می‌کند و معتقد است که نقاط عطف فیلم‌نامه از منطق خاصی پیروی نمی‌کنند. او در ادامه به کارگردانی ریچارد رانر حمله می‌کند و نقطه‌ضعفش را ناتوانی در ایجاد رابطه‌ای مستحکم بین صحنه‌ها می‌داند: «احتمالا سکانس‌های مختلف توسط کارگردان‌های متفاوت ساخته و تنظیمات رنگ آن‌ها هم در لابراتوارهایی جداگانه انجام شده است.» این جمله خانم کیل، می‌تواند هر کارگردانی را نابود کند.
