اما اصلا بیایید این سوال را از خود بپرسیم ... فرض کنیم شرایط و | سازِشهر
اما اصلا بیایید این سوال را از خود بپرسیم ... فرض کنیم شرایط واقعا اضطراری میبود , و آژیر خطر واقعی در سر تا سر تهران به صدا در می آمد . در آن صورت , اصلا مردم چه آموزشی برای چنین شرایطی دریافت کرده اند ؟؟ اصلا آیا پناهگاهی وجود دارد که مردم بخواهند به آنجا بروند ؟؟ باز هم مشکلات آموزشی و آمادگی عمومی برای شرایط بحران ....
به عنوان مثال , سال 2016 در روسیه طی رزمایش عمومی شرایط اضطراری که سالانه در این کشور برگزار میشود , بیش از 40 میلیون نفر به پناهگاه ها هجوم بردند یا در 2013 بیش از 60 میلیون نفر در این رزمایش های عمومی شرکت کردند . این رزمایش ها به هماهنگی بین ارگان های مختلف کمک میکنند و آمادگی و سرعت عمل مردم را نیز در شرایط اضطراری بالا میبرند .
اما متاسفانه در ایران چنین آموزه هایی وجود ندارد و سازمان مدیریت بحران فقط پس از بحران دست به کار میشود !
و در مورد پناهگاه , به عنوان مثال شهر هلسینکی پایتخت فنلاند ( اسکاندیناوی که به پدافند غیر عامل شهره است ) مجموعه پناهگاه های هسته ای ( یا سایر تهدیدات چه طبیعی چه غیر طبیعی ) دارد که تمام مردم در آنها جا میشوند و تدارکات و مواد غذایی کافی برای مردم حاضر در آنها نیز برای اسکان موقت آنها ( شاید چند هفته الی چند ماه ) کافی است !
یا در نمونه ای دیگر زیر شهر مسکو با خصوصیات مشابهی فقط سایت پناهگاه هسته ای شماره 1 توان پذیرش و اسکان 2700 نفر از مردم را دارد . در بسیاری از کشور ها که پناهگاه های عمومی ندارند , به طور استاندارد زیرزمین خانه ها آنقدر عمیق است ( و فیلتر های مناسب دارد ) که مردم میتوانند از زیرزمین خود برای پناهگاه استفاده کنند .
خلاصه اینکه در کشورمان پدافند غیر عامل چه در حیطه آموزش و چه در حیطه زیرساخت به طور فجیعی از دنیا عقب است . یعنی ایران امروز از لحاظ سطح آمادگی از زمان بمباران های تهران در دهه 60 هم عقبتر است ! #MH @Cataphract1
