به مسابقه زاینده‌رودکُشی پایان دهیم! @darvishnameh سخنا | محمد درویش
به مسابقه زاینده‌رودکُشی پایان دهیم!
@darvishnameh
سخنان هومان خاکپور، فعال باسابقه محیط‌زیست در استان چهارمحال و بختیاری که با زینب رحیمی برای عصر ایران گفتگو کرده، دقیقاً برآورده‌شدنِ همان انتظاری است که از همه کنشگران محیط‌زیستی در ایران وجود دارد؛ اینکه حقوق ملی و منافع سرزمین مادر را به منافع قبیله‌ای، شهری و استانی ترجیح داده و به اشتباه بازیچه دست سیاستمدارانِ اشتباهی نشوند!
نکته مهم دوم اینکه تشکیلات مارنی در بالادست چشمه کوهرنگ که به شدت به فرسایش آبی، زمین‌لرزه و عملیات تکنوژنیک حساس هستند، باید توسط دانشکده‌های زمین‌شناسی مورد بررسی قرار گرفته تا دلیل فروپاشی و تداوم گل‌آلودگی چشمه کوهرنگ مشخص شود.
خطر جهان‌گرمایی از رگ گردن به ما و به ویژه در سرشاخه‌های کارون، زاینده‌رود، بشار، مارون، کرخه، سفیدرود، زرینه‌رود، هلیل‌رود، تجن، جاجرود، کرج و ... نزدیک‌تر است. سرمایه‌گذاری برای طرح‌های انتقال آب و وابسته‌کردنِ زندگی در اصفهان، یزد، بروجن، کرمان، همدان، شهرکرد، شیراز، تبریز، تهران و ... به این طرح‌ها نوعی خودزنی و چراغ سبز به فروپاشی سرزمین و افزایش نرخ مهاجرت است.
دست بردارید از مقابله با قوانین طبیعت و برهم‌زدن نظام آبشناختی حوضه‌های آبخیز؛ وگرنه نه از خاک نشان می‌ماند و نه از خاک‌نشان! احترام واقعی به دانش آبخیزداری اینجا باید خود را نشان دهد: یعنی پایان دادن به غلبه تفکر سازه‌ای در مدیریت آب و نه همراهی با این تفکر و اصرار بر آبخیزداری سازه‌محور و سندروم بتنیسم.
توهم بی‌آبی برای شرب در ایران، مصداق بارز خیانت در انتخاب مدیران کاربلد در وزارت نیرو، جهاد کشاورزی، سازمان حفاظت محیط‌زیست و سازمان برنامه و بودجه است. وگرنه چگونه ممکن است در مملکتی که میانگین آب قابل استحصال آن بیش از صد میلیارد متر مکعب است، نتوان هشت میلیاردمتر مکعب آب پایدار را تضمین شده فراهم کرد؟ در استان چهارمحال و بختیاری این نسبت شرم‌آورتر است؛ دقت کنید که کل آب شرب مورد نیاز همه مردم این استان فقط صد میلیون متر مکعب در سال است و این استان بین هفت تا ده میلیارد متر مکعب در سال آب تولید می‌کند. اگر این حماقت، ناکارآمدی و خشکسالی مدیریتی نیست، پس بی‌شک روندی عمدی برای نارضایتی‌تراشی و نابودی ایران است!
راه سعادت ایران آن است که حقابه محیط‌زیست پس از آب شرب و مقدم بر کشاورزی و صنعت تخصیص داده شده و هرگز مجموع آب مصرفی در هر سه بخش از شصت درصد آب قابل استحصال سالانه عبور نکند.
