چند روز پيش يه مطلبى خوندم كه در مورد سندروم 'هايپرتيميزيا'بود | نيـلـوفـر رضـايـى
چند روز پيش يه مطلبى خوندم كه در مورد سندروم "هايپرتيميزيا"بود اين سندرم به حافظه ى فوق العاده برتر معروفه و اينجوريه كه فرد تمام اتفاقات رو با جزئيات به خاطرش مياره و چيزى رو فراموش نميكنه و وقتي هم نسبت بهش اگاه ميشه قوى تر و خطرناك تر ميشه! گاهى اوقات شايد حافظه ى قوي داشتن خوب باشه اما خيلى جاهاهم ميتونه سخت و عذاب آور باشه چون تو هميشه يك سرى خاطراتى دارى كه دوست نداري به يادشون بيارى،دوست ندارى توى ذهنت بمونن و حتى لحظه اى و در موقعيتى به يادشون بيفتی، و راحت ترش اينكه گاهى ميخواى به خواست خودت يك موضوع،يك حادثه و اتفاق و يا كسى رو فراموش كنى اما نميتونى! و اين نتونستن يعنى اينكه تو تمام جزئيات از اون حادثه،از اون فرد و اون اتفافات در حافظه ات مونده و با هر تلنگرى يادش ميفتى… مثلا من يادم ميمونه كه اولين بار كجا،كي و چه ساعتي با ادم هاي مهم زندگيم روبرو شدم يادم ميمونه كه اولين ديدار چه پيراهن و لباسي به تن داشتن و يا حتي اينكه اولين كلمه بينمون چي رد و بدل شده! من يادم ميمونه كه لباس مورد علاقه ام رو چه فصلى خريدم اولين امتحانم رو با چه مدادي نوشتم و حتي اينكه توي اين عكس كدوم عطرم رو به لباسم زده بودم… گاهى اوقات به ياد داشتن چندان هم خوب نيست چون زندگي تغيير ميكنه،تو تغيير ميكني و يچيزايي رو از دست ميدي و يچيزايي رو رها ميكني اما حافظه ات همه چيز رو باجزئيات مثل يه مموري با كيفيت درون خودش ضبط و نگهدارى ميكنه! و خب شايد من خودم براي همين هم هست كه توى نزديك شدن به آدم ها بيشتر احتياط ميكنم و سخت تر خاطره اى ميسازم كه فراموش نشه! چون فكر ميكنم ادمهايي كه به اين سندرم دچار هستن،بايد سعي كنن حداقل چيزهايي در ذهنشون ابدي بشه كه ارزشش رو داشته باشه… . #نیلوفر_رضایی
