تنهایی
سالها قبل ، از شهرستان میامد تهران سر کلاسهام تو خیابان اورامان، آخر وقت میدیدم که چادرش را از کیفش درمیاره و زودی میره برسه به آخرین اتوبوس که برسه به خانواده اش
———
برای کارشناسی ارشد اومد پایتخت، چالش بزرگی بود که بتونه تهران خانه اجاره کنه و از پس هزینه هاش بربیاد و تازه به خانواده اش هم کمک مالی کنه
———-
به هر زحمتی بود درسش را با موفقیت تمام کرد، سر جلسه دفاعش رفتم، خیلی خوشحال بود، دیگه افتاد دنبال کار تخصصی اش، سی سالش شده بود؛ به سرعت مسیر پیشرفت را طی کرد، خانواده اش را آورد تهران، خانه مستقلی هم برای خودش اجاره کرد و من شاهد خوش نامی و پیشرفتش بودم .
——
کم کم نگران شد که تنهاست؛ روابطی که تجربه میکرد چنگی به دل نمیزد، بعد از مدتها عشق را تجربه کرد و طرفش هم پسر خوبی بود ولی نه از اون پسرهایی که عرضه و شهامت و قاطعیت نگهداری یک رابطه خوب با یک دختر خودساخته را دارند، پسره مذکر مانده بود، مرد نشده بود هنوز … یک روز بهم گفت رابطه اش را خودش تمام کرده… آبی از طرف گرم نمیشد
———
چند شب پیش به خانمم نشسته بودیم و یادش افتاد به دلمون و زنگ زدیم دعوتش کردیم دسته جمعی رفتیم کنسرت تو سعدآباد؛ فرصتی شد از حال و روزش پرسیدم؛ غم “تنهایی” داشت، از یار قدیمش دلخور بود که پای عشقشان نایستاده بود. گلگی میکرد که مرد خوب نمیبیند نه در فضاهای کاری نه حتی در شبکه های انلاین دوستیابی…
حس کردم ترس از تنها ماندن داره تو سی و‌پنج سالگیش، زندگی را زهرش میکنه
بهش گفتم «دختر خوب! اینهمه عالم به تو حال داده، حواست هست از کجا خودت را به کجا کشانده ای که هزار دست مریزاد داره؟ مرجع و مرهم صدها انسان شده ای، استقلال مالی خوب داری…چرا فکر میکنی تنها به شیوه های محدود ذهنی تو بناست خداوند به زندگیت ، عشق یک مرد بیاورد ؟ تو تلاشهایت را بکن ولی عالم را محدود به ترسهای درونی ات نکن و خداوند را امتحان مکن؛
صبوری کن،
وظایفت را انجام بده و منتظر سورپرایز پروردگار بمان»
درسته که آخرش یه هوا کشیش طور شد ولی با تمام یقین و ایمانم بود که گفتم. رابطه عاطفی بناست به ما سرور دهد و تنهاییمان را بکاهد؛ هر دوی اینها لَنگ یک مرد یا زن دیگر نیست…حداقل در مختصات الهی که اینگونه نیست
————
ما درباره عشق و رابطه پیش فرضهای اشتباه داریم. تنهایی را بد تفسیر میکنیم ولی خودساختگی حتما به نوعی تنهایی درست ختم میشود
علیرضاشیری
