ترس از #ناکام شدن در روابطِ‌مان، حاکی از محرومیتِ‌مان از عش | روان درمانی پویشی
ترس از #ناکام شدن در روابطِ‌مان، حاکی از محرومیتِ‌مان از عشق، از بدو تولد تا بزرگسالی ست. بیایید به زیاده‌روی‌هایی که در #رابطه می‌کنیم، نگاهی کنیم، شاید بتوانیم به علت برخی از رفتارهای افراطیِ‌مان پی‌ببریم.
مدام چک کردن پیام ها در تلگرام، اینستاگرام. اینکه چقدر دوستمان دارد، اینکه آیا در نظر او زیبا هستیم یا نه، اینکه کجاست و چه می‌کند. کوچکترین بی‌توجهی از سمت محبوبِ مان، به دردی عمیق در درونمان تبدیل می شود. امّا برخی دیگر از ما کاملن متفاوت رفتار می کنیم. راستش را بخواهید اینجا نیز همان زیاده روی است و افراط، فقط نوعش فرق می کند. افراط می کنیم در تفریط. کوچکترین ابراز احساسات می شود لوس بازی. از اینکه حالمان را می‌پرسد منزجر می‌شویم و گاه و بیگاه دلمان تنهایی می خواهد و جدایی از او. به علت اینکه از به آغوش گرفته شدن و عشق ورزیدن محروم مانده ایم، دچار افراط و تفریط شده‌ایم.
بگذارید رو راست بگویم که افراط ها و تفریط ها یِ مان در عشق ورزی یک چیز را نشان می‌دهد:
ترس از ناکام شدن
هر چه محرومیت بیشتر، ترس شدیدتر . ما از اینکه یارمان ناکامِ مان کند، می ترسیم، از اینکه در عشق شکست بخوریم و ناکام بمانیم، می ترسیم. با نیم نگاهی به دورتر ها شاید دختری که بارها از آغوش پدر محروم شده را ببینیم. پسر بچه ای که با یاد چشمان نگران مادر سر بر بالین گذاشته و آغوش سرد مادر را تنها پناهگاه امن در دنیای ناامن یافته را ببینیم. هر کدام از ما داستانی دارد و نشان دهنده یِ درونی شدنِ ترس هایِ مان از ناکام شدن و شکست های پی در پی خوردن است؛ برخی هایِ مان برای در آغوش بودن و نوازش گرفتن می چسبیم و برخی دیگرِ مان از ترس به گوشه ای پناه می بریم ، به گوشه یِ به ظاهر امنِ تنهایی‌مان.
