مسئولیت مسئوليت درختى است كه زمينه اش شناخت ها هستند و ريش | استاد علی صفایی حائری (عین صاد)
مسئولیت
مسئوليت درختى است كه زمينه اش شناخت ها هستند و ريشه اش اعتقادها و بهارش بحران ها و حادثه ها و گرفتارى ها.
هنگامى كه زمينه ها غنى بودند و سرشار و ريشه ها محكم بودند و زنده، در هر بهارى اين درخت شكوفه مى دهد و بار مى آورد و حتى هيچ آفتى نمى بيند؛ چون آفت ها از كمبود تغذيه و فقر زمينه ها مايه مى گيرند.
در زمينه اى كه انسان مجهول است و هستى مجهول است و نقش انسان هم مجهول، در اين زمينه، ريشه ى عقيدهاى زنده نخواهد ماند و در اين كوير، اعتقادى سبز نخواهد شد و مسئوليتى نخواهد روييد.
و اگر كسى در اين زمينه و با اين ريشه ى مرده مسئوليتى را گردن گرفت جدّاً آدم مفلوكى است كه دارد با احساسات و عادت هايش زندگى مى كند، نه با انتخاب و سنجش و ارزيابى اش.
آنها كه شناخت ها و عقيده ها را از دست داده اند و باز هم آدم هاى خوب و مسئولى باقى مانده اند توجيهى جز عادت و يا حماقت براى خوبى ها و مسئوليتشان نيست.
مسئوليت رابطه ى مستقيمى با شناخت ها و با شناخت حكمت و شعور در هستى دارد.
مسئوليت هنگامى مفهوم پيدا مى كند كه در هستى خدايى و حكمتى و شعورى باشد.
