انگار

2021-06-14 14:29:14 اگرچه تا امروز صبح به شدت مردد بودم دربارهٔ رأی دادن؛ اما شنیدن جملهٔ «هر چه رشته بودیم، پنبه می‌کند» به سمت رأی هلم می‌دهد.

مهم‌ترین حرف مصلحی به گمانم این بود «اگر هاشمی رأی بیاورد، هر چه رشته‌ایم پنبه می‌شود» آنها چیزی رشته بودند و باید نتیجه‌اش را می‌دیدند. اگر نکتهٔ آشکاری بود، فرقی بین هاشمی و غیرهاشمی نبود. اما هاشمی رشته‌های‌شان را پنبه می‌کرد. بعد از پیروزی حسن روحانی خبری پخش شد که کسانی می‌خواستند نتیجه را عوض کنند و انتخابات را بکشانند دور دوم و حتی آیت الله خامنه‌ای این را هم در نوروز ۹۶ تأیید کرد. این یعنی پیروزی حسن روحانی، پنبه کردن رشته‌های آنان بود. خیال نمی‌کردند حسن روحانی پیروز شود. چون تمام تمرکزشان روی هاشمی بود.

بیایید ۱۴۰۰ را مرور کنیم. هر کسی را که احتمال داشت رأی بیاورد رد صلاحیت کردند. هر کسی را. لاریجانی، پزشکیان، جهانگیری، محسن هاشمی، عباس آخوندی و ... چرا؟ روایت صادق لاریجانی را از جلسه رد صلاحیت علی بخوانید. باز هم کسی از بیرون آمده بود و ... آنها چیزی رشته‌اند و می‌خواهند ادامه‌اش دهند و نباید کسی بیاید که آن را پنبه کند. هیچ‌کدام از ما نمی‌دانیم چه چیزی را رشته‌اند.
دستکم این را می‌دانیم که ثمره رأی به حسن روحانی این بود که رشته‌های اینها پنبه شد. چه خوابی دیده بودند، اگر چه نمی‌دانیم؛ اما می‌توانیم حدس بزنیم. تفکرات اینها درباره آزادی‌های مدنی و فردی روشن است. دربارهٔ رابطه با جهان و ... روشن است. بارها از بی‌ارزشی دیدگاه مردم گفته‌اند و ...
گمانم این است که می‌توان با رأی دادن بار دیگر رشته‌های‌شان را پنبه کرد و همین دستاورد بسیار بزرگی است. رأی ندادن عملاً کمک به پیروزی ابراهیم رئیسی است و ما می‌دانیم گزینه‌ اینها ابراهیم رئیسی است. دستاورد کمی نیست که از این حرکت جلوگیری کنیم. دستکم خودمان را چند صباحی بیشتر زنده نگه‌داشته‌ایم. اما اگر شکست بخوریم، بسیاری از دستاوردهای پیشین را از دست خواهیم داد و چه بسا همین صندوق رأی را.
از سوی دیگر گمان نمی‌کنم رأی دادن در اینجا مصداق همراهی همدلانه با حاکمیت باشد. همانطور که ۹۲ همراهی نبود و حتی پنبه‌کردن رشته‌ها بود. همانطور که ۷۶. باز کردن / نظر دهید

2021-06-14 05:23:31 ۱. مصلحی پس از ۸ سال به نقشش در رد صلاحیت هاشمی اعتراف کرد. اگرچه خود این اعتراف به تنهایی مهم است و پیامدهایی برای شورای نگهبان خواهد داشت؛ اما در لابلای کلماتش نکته‌های دیگری نهفته است.
مصلحی می‌گوید «اگر هاشمی بیاید، برنده می‌شود و هرچه این سال‌ها رشته‌ایم، پنبه می‌شود»
چه رشته بودند که نباید پنبه می‌شد؟

۲. گویا این تنها نقش مصلحی در انتخابات ۱۳۹۲ نبوده است. پس از پیروزی حسن روحانی که اندکی بیش از پنجاه درصد آراء را کسب کرده بود، شایعه‌ای قوی بود که کسانی بودند که می‌خواستند دستکم انتخابات را به دور دوم بکشانند.
آیت الله خامنه‌ای در نوروز ۱۳۹۶ دربارهٔ نقش کسانی برای برهم زدن نتیجهٔ انتخابات‌های ۷۶، ۸۴، ۸۸ و ۹۲ سخن گفته بود:
« هرکس بخواهد با نتیجه‌ی آراء ملّت دربیفتد، بنده در مقابلش می­‌ایستم. در سالهای گذشته و انتخاباتهای گذشته هم همین‌جور بوده؛ در سال ۷۶ در سال ۸۴ در سال ۸۸ در سال ۹۲؛ بعضی مقابل چشم مردم بوده و مردم مطّلع شده‌اند؛ بعضی را هم مردم مطّلع نشده‌اند امّا این حقیر در جریان قرار گرفته‌ام. در همه‌ی این سالهایی که شمردم، کسانی بودند که میخواستند در مقابل انتخابات بِایستند؛ که در سال ۸۸ آشکار شد و آمدند در میدان اردوکشی کردند، و در آن سالهای دیگر جور دیگری [بود]. در همه‌ی این سالها بنده ایستادم و گفتم نتیجه‌ی انتخابات مردم هرچه هست باید تحقّق پیدا کند؛ این آنجایی است که من در امر انتخابات دخالت میکنم و در مقابل مخالفین و معارضین انتخابات می­‌ایستم؛ امّا در بقیّه‌ی امور دیگر نه، باید مُرّ قانون عمل بشود؛ مردم تشخیص بدهند و حرکت کنند.»

سال‌های ۸۴ و ۸۸ آشکار است. اما در سال‌های ۷۶ و ۹۲ به گفتهٔ آیت الله خامنه‌ای «جور دیگری» خواستند جلوی نتیجه بایستند، چه کسانی بودند؟ طبعا ناآشکاری آن را می‌توان حدس زد که در پشت پرده‌ها می‌خواستند نتیجه را عوض کنند.

۳. به نظر حضور مردم در انتخابات ۹۲، باعث شد که آنچه مصلحی و دوستان رشته بودند، پنبه شود. اگرچه هاشمی رأی نیاورد؛ اما رأی به روحانی باز هم آن رشته‌ها را پنبه کرد.

۴. دست‌کم می‌دانیم که در سال ۹۲، مصلحی در تأیید صلاحیت‌ها نقش داشته و می‌دانیم که در همان سال کسانی بودند که مخفیانه می‌خواستند نتیجهٔ انتخابات را -پس از اعلام نتایج- تغییر دهند. دربارهٔ تغییر نتیجه، آیت الله خامنه‌ای صریحاً جلوی این گروه ایستادند.

۵. می‌توان با توجه به آنچه می‌دانیم، ماجرای رد صلاحیت‌های گستردهٔ غیرقابل قبول انتخابات ۱۴۰۰ را حدس زد. احتمالاً کسانی کف خیابان را بالا و پایین کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند اگر لاریجانی و جهانگیری و پزشکیان و ... جلوی ابراهیم رئیسی بایستند، احتمالاً رأی خواهند آورد. هزینهٔ رد صلاحیت‌ها بسیار کمتر از دست‌بردن در صندوق‌هاست.

۶. می‌توان حدس زد «چیزی رشته‌اند» و این نباید «پنبه شود». ۹۲ پنبه شد چون اقبال از حسن روحانی را حدس نمی‌زدند. ۱۴۰۰ اما فکر همه جا را کرده‌اند.

۷. شاید در ۱۴۰۰ هم اشتباه فکر کرده باشند. آنچه نادیده گرفته شده است، همان کف خیابان است. تمرکز روی نامزدها بوده. اگرچه از داده‌های کف خیابان استفاده کرده‌اند؛ اما حواس‌شان به همین کف خیابان نبوده است. اگر چه دیر است، اما کف خیابان شاید دوباره آن رشته‌ها را پنبه کند. باز کردن / نظر دهید

2021-06-12 14:18:50 اگر‌های پیروزی رئیسی...
[بر اساس نظرسنجی ایسپا] باز کردن / نظر دهید

2021-06-11 22:37:43 شکست

این مدت بی‌هیچ‌انگیزه‌ای با تحریمی‌ها صحبت می‌کردم؛ تحریمی‌های کوچه و خیابان، همین آدم‌های عادی. یکی از مهم‌ترین و پرتکرارترین دلیل‌های‌شان برای تحریم این بود که «اگر یکی غیر از خودشون بیاد، نمی‌ذارن کار بکنن و اگه بخواد هم کار بکنه، کارشو خراب می‌کنن، بذار یکی از خودشون بیاد که مردم یه ذره نفس بکشن»

حرف‌شان این بود که ۱. به کسانی مثل حسن روحانی رأی نمی‌دهیم؛ زیرا اگر بیایند، چوب لای چرخ دولتش می‌گذارند و نمی‌گذارند کار بکند. ۲. به کسی مثل رئیسی هم رأی نمی‌دهیم؛ چون نمایندهٔ ما نیست. اما کار رئیسی را خراب نمی‌کنند.

سخن من قدرت و ضعف و کژی و راستی این استدلال نیست. سخن این است کسانی که رأی نمی‌دهند که این بار بسیار رشد کرده‌اند و حتی احتمالاً اکثریت شوند، اعتمادشان را به حاکمیت از دست داده‌اند. حتی از قبل بازشدن احتمالی فضای اقتصادی را محصول عدم‌خرابکاری می‌دانند. این چیزی نیست جز شکست حاکمیت. هیچ پیروزی‌ِ واقعی‌ای در این انتخابات نیست. باز کردن / نظر دهید

2021-06-07 16:20:54 خودساختگی و تکمیل ادب پیش از ورود به سیاست

یادم است روی دیوار مدرسه‌ٔ همسایهٔ خانه‌مان در یاسوج نوشته بود «تا تزکیه نشده‌اید مقام برای شما سخت است» هر روز می‌خواندمش و در آن دوران کودکی هیچ‌گاه نفهمیدم یعنی چه. اگرچه این متن در ادبیات دینی گفته شده؛ اما فرادینی است. «هر کس می‌خواهد وارد سیاست شود، باید خودساخته باشد.» خودساختگی اعم از خودساختگی فردی و خودساختگی اجتماعی. معنای «سیاستمدار باید کنترل سه زیپ را داشته باشد: زیپ دهان و شلوار و جیب» همین خودساختگی است. بخشی از این خودساختگی به احساس غنای فردی برمی‌گردد. فرد غنی، نیاز به پول بیشتر، مدرک بیشتر و ... ندارد.

در روایتی از امام صادق نقل شده است که پس از آنکه پیامبر به درجهٔ تکمیل ادب رسید، به او حکم‌کردن بر مردم تفویض شد و آیه «ما آتاکم الرسول فخذوه....» پس از «انك لعلی خلق عظیم» است.
عن فضيل بن يسار قال : سمعت أباعبدالله يقول لبعض أصحاب قيس الماصر : إن الله عزوجل أدب نبيه فأحسن أدبه ، فلما أكمل له الادب قال : « وإنك لعلي خلق عظيم» ثم فوض إليه أمر الدين والامة ليسوس عباده ، فقال عزوجل : « ما آتاكم الرسول فخذوه وما نهاكم عنه فانتهوا » ....
می‌فرماد این «ما آتاکم الرسول فخذوه...» پس از «انك لعلی خلق عظیم» است. امر دین و سیاست وقتی است که ادب کامل شود، پس از خودسازی است. سیاست‌مداری که کینه دارد، عقده دارد، در پی بیشترخواهی است، ناخودساخته است و آنکه ناخودساخته است، سیاست جای او نیست. «تا تزکیه نشده‌اید، مقام برای شما سخت است» باز کردن / نظر دهید

2021-06-06 20:07:04 چرا رأی‌ندادن، عملاً کمک به پیروزی ابراهیم رئیسی است:
یک: یازده نفر می‌خواهند دربارهٔ مسئله‌ای رأی‌گیری کنند. ۲نفر رأی نمی‌دهند. ۵نفر به الف. ۴نفر به جیم. سیاست و باور الف، با آن ۲نفر تضاد دارد یا سیاست و باور الف نسبت به سیاست و باور جیم بیشتر به ضرر آن ۲ نفر است. رأی دادن و ندادن آن ۲نفر، در انتخاب فرد الف یا ب تأثیر دارد.
مثال دیگر: ۱۰۰ نماینده مجلس داریم. الف برای وزارت کشاورزی معرفی شده است. ۱۰ نماینده غایبند و در جلسهٔ رأی اعتماد ۹۰ نفر شرکت دارند. مطابق قانون الف باید اکثریت آراء حاضرین را کسب کند یعنی ۴۶ رأی از ۹۰ رأی. ۳۵ نفر رأی مخالف می‌دهند. ۱۰ نفر رأی ممتنع و ۴۵ نفر رأی موافق. الف وزیر نمی‌شود چون یک رأی کم داشت. آن ۱۰ نفری که رأی ممتنع دادند،‌ عملاً رأی مخالف دادند.

دو: از کلمات «ویلیام جیمز» در «ارادهٔ معطوف به باور» بهره ببریم. او می‌گوید جایی که انتخاب میان دو یا چند فرضیه ۱.زنده،۲.اجتناب‌ناپذیر ، ۳.خطیر و فوری است و ۴.بر اساس شواهد عقلی نتوان تکلیف آن را مشخص کرد، باشد فرد می‌توان با آنکه شواهد کافی در دسترس ندارد، دست به انتخاب بزند. به گمانم می‌توان دربارهٔ انتخابات از ایدهٔ جیمز استفاده کرد. انتخابات ۱. زنده است یعنی مسئله‌ای است که در زندگی ما مستقیم و غیرمستقیم نقش دارد ۲. خطیر فوری است یعنی اگر از زمانش بگذرد، دیگر قابل جبران نیست. فرصتی است که اگر کنش درست انجام نشود، راه برای بازگشت نیست. ۳. اجتناب‌ناپذیر است. این شرط نیاز به توضیح بیشتری دارد.

شرایط انتخابات ایران به گونه‌ای رقم خورده است که پیروزی و شکست اصولگرایان بسته به میزان مشارکت است. آنها رأی ثابتی دارند و این رأی با نوسانی اندک تغییر نمی‌کند. رأی نفرات اول فهرست اصولگرایان در انتخابات مجلس تهران مؤید این مسئله است. حداد عادل در مجلس دهم نفر سی‌ویکم شد در حالیکه با همان تعداد رأی در مجلس‌ هفتم و هشتم و نهم نفر اول تهران شده بود. رأی نفر دوم مجلس یازدهم تهران از رأی نفر سی‌ام مجلس دهم کمتر بود.
یعنی می‌توان اینگونه گفت: تهران چهار هزار رأی دارد. حدادعادل هزار رأی دارد. سه هزار نفر دیگر مطلقا به حدادعادل رأی نمی‌دهند. اگر دستکم نیمی از سه هزار نفر دیگر حاضر باشند در انتخابات شرکت کنند، حدادعادل عادتاً شکست می‌خورد.
حدادعادل برای پیروزی نیاز دارد که آن سه هزار نفر دیگر در انتخابات شرکت نکنند. اگر کسانی که در ۹۴ در شهر تهران به فهرست امید رأی دادند، در انتخابات ۹۸ شرکت می‌کردند، از فهرست اصولگرایان تنها قالیباف رأی می‌آورد و ۲۹ نفر دیگر به مجلس نمی‌رفتند.
می‌توان گفت عدم مشارکت در انتخابات مجلس، عملاً مساوی است با نمایندگی محمود نبویان.
به عبارت دیگر نبویان یا حدادعادل به دو شرط انتخابات مجلس پیروز می‌شود:
الف: کسب هشتصدهزار رأی -که سبد رأی تقریباً ثابت اصولگرایان در تهران است-
ب: عدم مشارکت مخالفان در انتخابات. -رأی نفر سی‌ام مجلس دهم دویست هزار بیشتر از رأی نبویان -نفر ششم- در مجلس یازدهم بود-
عملاً رأی‌ندادن تحقق یکی از شروط پیروزی محمود نبویان در انتخابات است. یعنی رأی ندادن برکنارماندن صرف از انتخابات نیست؛ بلکه عملاً به سود پیروزی اصولگرایان است.

سه: به نظر ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶، سقف رأیش را به دست آورد و بعید به نظر می‌رسد که در این دوره بیش از آن رأی بیاورد. احتمالا قریب به اتفاق کسانی که در دور پیشین به رئیسی رأی دادند، این بار هم شرک کنند.

این مقدمات را می‌دانیم:
الف: ابراهیم رئیسی احتمالا بین ۱۳ تا ۱۶ میلیون رأی دارد.
ب: نظرسنجی‌ها تا امروز همین تعداد رأی را برای رئیسی -حتی تعداد کمتری- پیش‌بینی می‌کنند.
ج: تعداد تحریمی‌ها در این دوره بیشتر از دوره‌های پیشین است. برخی نظرسنجی‌ها تا کمتر از ۴۰ ٪هم پیش‌بینی کرده‌اند.
د: حدود ۶۰ میلیون نفر می‌تواند رأی بدهند.

از این مقدمات می‌توان این نتایج را گرفت:
الف: مشارکت تا ۴۰٪: اگر کمتر از ۲۵ م نفر در انتخابات شرکت کنند، به احتمال قوی رئیسی در دور اول برنده خواهد شد.
ب: مشارکت بین ۴۰ تا ۵۰ ٪: اگر بین ۲۵ تا ۳۰ م نفر شرکت کنند،‌ احتمالاً رئیسی برنده است با این احتمال که انتخابات به دور دوم برود.
ج: مشارکت بین ۵۰ تا ۶۰ ٪: اگر بین ۳۰ تا ۳۵ م نفر شرکت کنند، بعید است رئیسی دور اول برنده شود، انتخابات احتمالا به دور دوم کشیده می‌شود و حتی محتمل است رقیب رئیسی پیروز شود.
د: مشارکت بالای ۶۰ درصد: احتمال قوی رئیسی دور اول شکست خواهد خورد با احتمال کشیده شدن انتخابات به دور دوم.

پیروزی ابراهیم رئیسی نیازمند تحقق دو شرط است:
۱. کسب رأی میان ۱۳ تا ۱۶ میلیون رأی
۲. عدم مشارکت بالای ۵۰ درصد.

به عبارت دیگر، آنان‌که شرکت نمی‌کنند، عملاً به پیروزی رئیسی کمک کرده‌اند. باز کردن / نظر دهید

2021-06-05 00:26:02 رد صلاحیت علی لاریجانی و اصل ۱۱۱ قانون اساسی؟

«اصل‏ یکصد و یازدهم: ... در صورت‏ فوت‏ یا کناره‏ گیری‏ یا عزل‏ رهبر، خبرگان‏ موظفند، در اسرع‏ وقت‏ نسبت‏ به‏ تعیین‏ و معرفی‏ رهبر جدید اقدام‏ نمایند. تا هنگام‏ معرفی‏ رهبر، شورایی‏ مرکب‏ از رئیس‏ جمهور، رئیس‏ قوه‏ قضائیه‏ و یکی‏ از فقهای‏ شورای‏ نگهبان‏ به انتخاب‏ مجمع تشخیص‏ مصلحت‏ نظام‏، همه‏ وظایف‏ رهبری‏ را به‏ طور موقت‏ به‏ عهده‏ می‏ گیرد...»
شورای رهبری متشکل از سه نفر است ۱. رئیس جمهور ۲. رئیس قوهٔ قضائیه ۳. یکی از فقهای شورای نگهبان به انتخاب مجمع تشخیص

فرض کنیم علی لاریجانی رئیس جمهور می‌شد، در صورت نیاز به شورای رهبری شورای رهبری متشکل می‌شد از ۱. علی لاریجانی ۲. رئیس قوه قضائیه ۳. احتمالاً صادق لاریجانی (فقیه شورای نگهبان است و احتمالا مجمع او را انتخاب می‌کند)

این را می‌توان به عنوان تحلیلی دور در نظر داشت. تنها احتمال است. باز کردن / نظر دهید

2021-05-28 17:51:10 در نظرسنجی ۵ و ۶ خرداد ایسپا، تعداد کسانی که گفته‌اند در انتخابات شرکت می‌کنند ۳۶ درصد است یعنی ۷ درصد کمتر از هفتهٔ قبل.
۳۶ درصد یعنی حدود ۲۲ میلیون نفر از ۵۹ میلیون نفری که می‌توانند رأی دهند.
از این ۲۲ میلیون نفر، ۴۴ درصد گفته‌اند به حجة الاسلام ابراهیم رئیسی رأی می‌دهند. یعنی رأی حجة الاسلام رئیسی در حال حاضر چیزی حدود ۱۰ میلیون رأی است.

به نظر این ۱۰ میلیون با واقعیت رأی حجة الاسلام ابراهیم رئیسی تطابق دارد. آیا رئیسی می‌تواند این رأی را افزایش دهد یا نه؟

در همین نظرسنجی ایسپا، ۴۸ درصد گفته‌اند نمی‌دانند به چه کسی رأی دهند. یعنی چیزی کمتر از ۱۱ میلیون نفر. نکته‌ای که دربارهٔ رأی رئیسی است این است که رأی پیش از انتخاباتی است و سخت است پس از انتخابات کسی او را انتخاب کند. چهار سال حامیانش در حال جمع‌کردن رأی به سود او بودند و همه می‌دانستند که ۱۴۰۰ بازخواهد گشت.

همچنین محتمل است همین ۳۶ درصد شرکت‌کنندگان رو به کاهش برود. البته بعید است از آراء فعلی ۱۰ میلیونی رئیسی کم شود. اگر محسن رضایی یا حتی همتی بتوانند در مناظرات و تبلیغات قدرتمند ظاهر شوند، محتمل است پیروز باشند. شاید. آرا رئیسی لب‌مرزی است. باز کردن / نظر دهید

2021-05-27 20:05:24 جنبش مردمی و مشت‌های پیاپی

گمان من این است که آنچه در سال‌های ۹۲ و ۹۴ و ۹۶ پیروز شد، صرفاً حسن روحانی و سیاههٔ امید نبود. آنچه پیروز واقعی و اصلی بود، یکپارچگی و برخاستن حرکت جامعه بود. جنبش مدنی بدون حمایت حاکمیت و حتی در برابر خواست حاکمیت ایستاد. حسن روحانی، محمد خاتمی و احمدی‌نژاد و رئیسی و حتی جلیلی نبود که پایگاه رأی داشته باشد. کمتر کسی است که به حسن روحانی به خاطر اینکه حسن روحانی است رأی داده باشد. جامعه برخاسته بود و می‌خواست فریاد بزند. بانگش در رأی به حسن روحانی محقق می‌شد و این تصمیم جامعه بود. اینکه جامعه بعد از ۸۸ باز زنده شد و باز به میدان آمد و پیروز شد. نماد روشن این پیروزی، اسفند ۹۴ بود. انتخابات نود و شش در بیانی طنز جنگ احزاب بود: تمام کفر در برابر تمام اسلام. تمام اقتدارگرایی در برابر تمام جامعهٔ مدنی. بیست و چهار میلیون نفر بی‌آنکه حسن روحانی نامزد مطلوب‌شان باشد، برخاستند و پیروز شدند. این خیزش و خواست بیست و چهار میلیون نفر مهم‌ترین اتفاق بود نه پیروزی حسن روحانی.

پس از ۹۶، جامعه پشت هم مشت خورد. انگار گروهی سیاست مشت‌های پیاپی را می‌خواستند اجرا کنند. اگر مشت یکی باشد، بعد از چند روز فراموش می‌شود و باز انسانی که در پی امید است، امیدوار می‌ماند. اما اگر فرد یا جامعه پیاپی مشت بخورد، ناامید خواهد شد. هیچ خبر خوشی نباید بشنوند و هر روز باید به گونه‌ای تحقیر شوند و مشت بخورند. از نایابی روغن تا صف‌های مرغ و تکرار و تکرارش. اگر خبر خوبی بود، خبر خوب باید گم شود. مشت‌های پیاپی وقتی پیروز می‌شود که تا روز آخر مشت بزند. جامعه گاهی جان‌سخت است. گاهی حتی در ثانیه‌های پایانی امید را می‌یابد. باید حتی این روزنه‌های پایانی را بست.

سیاست مشت‌های پیاپی در پی چه بود و در پی چه هست؟ پیروز سال‌های نود و دو تا نود و شش جامعه‌ای بود که برخاست و یکپارچه شد و فریاد زد. مشت‌های پیاپی می‌خواهد این جنبش مدنی دوباره نایستد و دوباره یکپارچه نشود و دوباره فریاد نزند. انتخابات مسئله دوم است. مسئلهٔ نخست ناامیدکردن و مأیوس کردن رو به سکوت و خمودی جنبش مدنی است. نباید آن بیست و چهار میلیون انتخابات نود و شش دوباره شکل گیرد. هر چیزی به شکل‌گیری آن کمک کند، باید سرکوب شود.

این اشتباه حاکمیت است که به جای همراهی و گفت‌وشنود با جنبش مدنی، تصمیم به ساکت کردن آن گرفته است. شاید در خرداد ۱۴۰۰، ساکت شوند، اما همراه حاکمیت نخواهند شد. حاکمیت برای مشروعیت خود به اینها نیاز دارد. حتی جنبش ساکت و خاموش باز هم پیروز است چه برسد به اینکه همین جنبش کنشی تأثیرگذار در ۱۴۰۰ داشته باشد چه از جنس تحریم و چه هر کنش دیگری. به گمانم این انتخابات شکست جنبش مردمی‌ای نیست که در ابتدای دههٔ نود یکپارچه شدند و فریاد زدند و حتی پیروز شدند. ماجرا فقط پیروز انتخابات نیست. ماجرای اصلی آن اتفاقی است که در بطن جامعه می‌افتد. نباید این را نادیده گرفت. پیروزی در انتخابات شکل ماجراست و معنی ماجرا چیز دیگری است.

@engarha باز کردن / نظر دهید

2021-05-27 13:46:57 پیش از انتخابات خبرگان ۱۳۹۴ و پس از رد صلاحیت حسن خمینی متن زیر را نوشتم -برای مجله روشن- ادعایم این بود که این رد صلاحیت و دیگر رد صلاحیت‌های غیرقانع‌کننده باعث تضعیف رهبر آینده است. -بخشی از متن زمانمند است و مربوط به آن زمان-
به گمانم می‌توان همان ادعا را دربارهٔ انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ هم گفت:

https://bit.ly/3bXoINe باز کردن / نظر دهید