ناامید نشو ، تا بی رحم نباشی نا اميدی، افسردگی نمي آورد؛ | عرفان نظرآهاری
ناامید نشو ، تا بی رحم نباشی
نا اميدی، افسردگی نمي آورد؛ نا اميدي بي رحمي مي آورد. و بي رحم ترين آدم ها، نا اميدترين افرادنند.
وقتي از مفهوم زندگي جا بماني، وقتي از تعريف زيستن شكست بخوري، وقتي بودن را كم بياوري و هستي را تلف كني ، وقتي از خودت عقب بيفتي، وقتي با دارايي هايت، با جانت، با تنت، با روحت، با عمرت، داد و ستدهاي زیان بار كني، آن وقت در نازيبايي ها بي پروا مي شوي و در شكستن مرزهاي حـُسن و قُبْح، بي مبالات. آن وقت بي آنكه بداني از خودت دور مي شوي و از خودت متنفر .از خودت كه متنفر شدي، بخيل هم مي شوي، حسود هم مي شوي و چنگ مي اندازي به صورت زندگي، به صورت خوشبختي، به صورت اخلاق، به صورت ايمان.
نااميد كه شدي در پي انتقام بر مي آيي، انتقام از هر چيز كه بوي زندگي مي دهد و بارقه اي از زيستن با خود دارد! انتقام از خورشيد كه از پس همه تاريكي ها باز هم هر صبح طلوع مي كند. انتقام از هر درختي كه با همه مصيبتها از پس هر زمستان ، بهار مي كند. انتقام از هر پرنده كه با همه اندوه جهان، سر از تخم در مي آورد.
نااميدي، بي رحمي مي آورد. و بي رحمي گاهي چاقويي ست كه گلويي را مي درد و گاهي، تيري كه پهلويي را، گاهي اسيدي كه چهره اي را، گاهي دشنامي و توهيني كه روح و جاني را، گاهي حتی لطيفه اي كه اعتبار و آبرو و حيثيت و تاريخي را ...
بي رحمي گاهي خون مي نوشد و گاهي چاي سبز و قهوه. بي رحمي گاهي بمب روشن مي كند و گاهي شمع و سيگار، بي رحمي گاهي طناب بر گلو مي اندازد و گاهي شال حریر بر شانه. بي رحمي گاهي قمه و كمربند و زنجير مي چرخاند و گاهي عود و پَر . بي رحمي گاهي لاي موشك و مين پيچيده مي شود و گاهي لاي زرورق و لبخند. بي رحمي مي تواند بر منبر و مجلس بنشيند و يا مي تواند در كافي شاپ و شبهاي شعر. بي رحمي مي تواند اسمش داعش و طالبان باشد و در كوچه هاي حمص و حلب بگردد يا مي تواند نامی فرنگی داشته باشد و در خيابان هاي لاهه راه برود. اما آخر همه بي رحمي ها شقه شقه كردن و شرحه شرحه كردن و کشتن است؛کشتن تن یا کشتن روح.
نا اميدان بي رحم به ديگران ستم كنند و به خود نیز، چه با دندان هاي تيز و چه با لبخند هاي نمكين!
تو اما هر چه مي كني، قاعده زندگي را پاس بدار، تا نااميد نشوي. نااميد نشو تا بي رحم نباشي.
