انشاهای ننوشته بسیاری دارید. هرگز نوشتن را کسی یادتان نداد. هرگز کسی عطر کلمات را به شما نیاموخت. هرگز کسی مزمزه کردن طعم کلمات در دهان روح را به شما نچشانید. هرگز کسی کلمات را در چای صبح شما حل نکرد و نگفت چطور می شود چای کلمات نوشید و سرمست شد. هرگز کسی نبود که کلمات را روی تنهایی تان بگذارد، یا روی جراحت بی کسی تان. شما نسل بی کلمه اید، شما را میان سلول های هول انگیز و مربع های سیاه چهار جوابی زندانی کردند، زندگی تان تستی بود، زندگی تان چهار جوابی بود و گریختن از این چهار جوابی ناممکن. شما ناگزیر بودید از سلول الف تا سلول های ب و جیم و دال وحشت زده بدوید و از همدیگر سبقت بگیرید و سرانجام هر که زودتر سلولش را سیاه می کرد، برنده بود. شما رهایی میان کلمات را ندیدید شما در چمنزار جملات و دشت‌های بی کران جملات نرقصیده اید. هیچکس به شما اجازه نداد در اقیانوس واژه ها غرق شوید و در آسمان کلمات رها باشید. شما گروگان افعال امری و جملات دستوری بودید. اکنون اما شما از بی شمار کلماتِ در بند و از بی شمار زندانیان قاموس جغرافیا و لغتنامه تاریخ سه کلمه را نجات داده اید. حالا بروید با همین سه کلمه جمله بسازید. حالا بروید با همین این سه کلمه انشا بنویسید، حالا بروید همین سه کلمه را بیاموزید.
حالا مدرسه ای داریم به بزرگی ایران و میلیون ها میلیون دانش آموزِ از درس جامانده، از عشق جامانده، از عمر جامانده، از معنا جا مانده. ما به جز تاریخ آموزگاری نداریم.
دانش آموزان عزیز! بنویسید: زن، زندگی، آزادی با زن، زندگی، آزادی جمله بسازید. از زن، زندگی، آزادی انشا بنویسید. زن، زندگی، آزادی را حفظ کنید، یاد بگیرید، بفهمید.
