انسان میان تهی.. کسانی که سقف هستی خویش را بر ستون توجه و نگا | فكرانه

انسان میان تهی..

کسانی که سقف هستی خویش را بر ستون توجه و نگاه این و آن می‌نهند، زندگی فرو ریختنی و لرزانی را در حضور دیگران تجربه می‌کنند. زیستن در حضور دیگران، زیستنی تلخ و ناگوار است، زیرا نگاه‌های دیگران، امری پایدار و همیشگی نیست.

روزی فرا می‌رسد که از کانون توجه جمع بیرون می‌آید و در سرمای تنهایی بر خود خواهد لرزید، بی آن‌که لباسی از خویشتن، بر قامت خود کرده باشد. چنین شخصی، تا زمانی می‌تواند حس بودن و زیستن داشته باشد که کسی او را نظاره کند و یا در خاطره‌ای حضور داشته باشد.

انسان میان تهی، بزرگترین رنجش، رنج تنهایی و دیده نشدن است. زیرا برای احساس زنده بودن و زیستن، محتاج تصدیق دیگران است.


@fekraane