شاید حتی وقتی گل میخورد،هیچوقت چهرش شبیه یک بازنده و شکست خورده نبود.
پدرش بهش گفته بود برای اینکه برنده باشی،حتی باید با دوستان خودت هم بجنگی.
و اولی کان وقتی چهره ای شبیه شکست خورده ها داشت که نتونست با دوست همیشه همراهش،یعنی دست های مصدوم خودش در آخرین قدم برای فتح جام جهانی،بجنگه و شکستش بده.
دست هایی که آخرین امید تیم آلمان برای رویاپردازی بود و وقتی از رونالدوی افسانه ای اون دوران گل خورد دست هاشو بغل کرد و حسرت خورد چرا که میدونست توانایی بسته نگه داشتن دروازه اش رو داشت ولی این فرصت برای همیشه براش از دست رفته بود.
و دروازه بانی که اولین و شاید آخرین گلری شد که عنوان بهترین بازیکن جام جهانی را از آن خود کرد.
خود آلمان های مغرور میگن اولی کان بهترین دروازه بان تاریخ فوتباله چرا که در زمان حکومت خودش در دفاع از چهارچوب،تنها بود و هیچ مدافع نامدار و باکیفیتی برای گل نخوردنش کمکی بهش نمیکرد.
مرد عصبانی مونیخ.
شیر ژرمن و نماد تعصب و جنگندگی و جدیت در چهارچوب دروازه،امروز ۵۳ ساله شد.
@Football_Noostalgia
