و بار دیگر عکس هایی که عمق دارند...
اندکی دیوانگی و مقادیری غرور.
دروازه بان ها باید کمی دیوانه باشند و گرنه کدام انسان عاقلی آنجا می ایستد و اجازه میدهد بقیه به صورت و شکم و دست و پاهایش ضربه بزند و اگر گل خورد او را مقصر کنند و اگر توپی را مهار کرد گدایی تمجید را بابت حداقل وظیفه اش انتظار بکشد.
و غرور که همیشه از نگاه می آید.
چشم ها نگهبانند.
نگهبانانی که دروغ نمیگویند.
چشم هایند که قبل از مبارزه از باختن و عقب نشینی طفره میروند.
پس از چشم ها باید خواند:
این دو فرزندان غرور و دیوانگی اند.
