بگذارید داستان او را به پدری تشبیه کنیم که از گرانی ها و از سخت بودن اداره خانواده کلافه است. از پدری که نمی تواند در حد دیگران رفاه خانواده اش را تامین کند، از فاصله فکری فرزندان با پدر و نق زدن هایشان. شاید هم بهتر است به پدری ورشکسته تشبیه ش کنیم. وقتی زندگی مرفه گذشته جای خود را به فقر می دهد، علی رغم تصور ما معمولا فرزندان پشت پدر نمی ایستند.
مردی تنها، در میان چشم های سرزنش گر خانواده.
تنها وقتی پدر می رود؛ روزهای خوبی که در گذشته ساخته بود به خاطرها می آید.
گفته می شود هنگامی که او تصمیم خودش را در رختکن اعلام کرده است، هیچکس حتی یک کلمه حرف نزده و همه در شوک بوده اند ؛
تنها صدای قدم های آرسن ونگر هنگام ترک اتاق به گوش می رسیده است.
5 سال پیش در چنین روزی آرسن ونگر پس از 22 سال زیر فشار خردکننده انتقادات، اعلام کرد در پایان فصل از نیمکت آرسنال کنار می رود.
محمد حبیبی
@footballnostalgi
