تجربه ثابت کرده هروقت که موتور امباپه راه بیوفته فرانسه روی خش | فان بال | Fuun ball
تجربه ثابت کرده هروقت که موتور امباپه راه بیوفته فرانسه روی خشنش رو به رقبا نشون میده،۶۰ دقیقه طول کشید تا بلأخره ستاره‌ی این تیم شروع به درخشیدن کنه و دقیقا از همون زمان لحظات کابوس‌وار آرژانتین آغاز شد.فرارهای ویران‌کننده،حرکت‌های متوقف‌نشدنی‌اش در عرض و جا گذاشتن مدافعین یکی بعد از دیگری دیوار دفاعی آلبی سلسته رو به لرزه درآورد.تنها ۱۲۰ ثانیه کافی بود تا این دیوار کاملا فرو بریزه و رویای قهرمانی آرژانتینی‌ها در خطر محو شدن قرار گرفت.با وجود اینکه نقش اصلی دو سکانس باز شدن دروازه‌ی مارتینز کسی نبود جز کیلین امباپه، فرارهای کومن هم موتور فرانسه رو از سمت راست روشن کرده‌بود و تصمیم اسکالونی در تعویض دیماریا رو حسابی زیر سوال برد،مخصوصا اگه پایان خوشی برای قصه‌ی اون و تیمش درکار نبود. شاید پایان ۹۰ دقیقه با نتیجه‌‌ی ۲-۲،فوتبال‌دوستان رو به این فکر فرو برد که دوباره باید استرس ضربات پنالتی رو تحمل کنن.این احتمال با همکاری مثلث فرناندز،لائوتارو و مسی کمرنگ شد اما فوتبال بازهم نشون داد که بسیار غیرقابل پیش‌بینیه و با اعلام یک پنالتی دیگه به نفع خروس‌ها و گل شدنش،بازهم اضطراب تک‌تک سلول‌های وجودشون رو در برگرفت. تا زمانی که دروازه‌بانی مثل مارتینز از دروازه‌‌تون محافظت میکنه ممکنه بدعادت بشین و با خیالی راحت راضی باشین که کار به ضربات پنالتی کشیده شده.این طرز تفکر احتمالی بازیکنان آرژانتین همچنان کارساز بود و مارتینز اونها حسابی رو سفید کرد و خورشید جام‌جهانی بار دیگه بعد از سال‌هایی طولانی،به لطف مسی و رفقا،دوباره در آسمان آرژانتین طلوع کرد. نشریات زیادی از شب گذشته شروع به آنالیز دقیق علت‌های قهرمانی اسکالونی کردن اما مهم‌ترین و شاید مشهودترین فاکتورِ صعود به بلند‌ترین قله‌ی جهان، داشتن باور قلبی به تاریخ‌سازی بعد از گذشت ۴۴ سال بود.فراموش نکنین که ۲۶ روز قبل آرژانتین تو اولین بازی گروهیش مغلوب عربستان شد و حسابی مورد انتقاد و تمسخرهایی بیرحمانه قرار گرفت و اونها تو کمتر از یک ماه فرصتی که داشتن دوباره مورد ستایش جهان قرار گرفتن.
