حالا توکل چیه؟ توکل یه کابلیه مثل کابل شارژ که مؤمن وصل میکنه | زرافه بزرگوار
حالا توکل چیه؟ توکل یه کابلیه مثل کابل شارژ که مؤمن وصل میکنه به خودش و درصد خطا رو باهاش کلا صفر میکنه. نه آنکه میل به صفر کنه و کم کم به صفر هم برسه، خیر. کابلو وصل میکنه و زارت. قشنگ صفر مطلق. زیرا در نظر مومن چیزی آن بالاها هست که منبع کمال جهان است. کامل و بی‌عیب و فاکینگ نقص که سر این کابل شارژ به درگاه اون منبع کمال وصله. (که انبیاء الهی هم به عنوان سیم کش از عرش تا فرش، همواره عرضه کننده این کابل بودند و سر کابل همیشه دست خودشون بوده و بعد همینجور نسل به نسل تو خانواده شون به ارث رسیده تا یکی شون کابل رو برداشته و غیب شده و حالا یکی با یه دست یه کابل پر از اتصالی دستش گرفته و میگن فعلا به این وصل شین تا داداشمون هروقت اوضاع جهان تخمی شد و هیچ کس نتونس وصل شه، شنل نامرئی کننده‌اش رو دربیاره و اون اون کابل اصلی رو بیاره. یه عده هم تو کابل میگن نه اصل کابل همینه که دست ماست. ولی خب کابل شون OTGعه در حالی که پیامبر اون روز روی جهاز اشتران گفت که بدانید و آگاه باشید که درگاه الهی فقط کابل LAN میخوره. خلاصه داستانیه) . مومن چونین میپندارد که ایمان و تکیه بر آن مظهر کمال(که اتفاقا یحب الجمال) همانند اتصال آن کابل به درگاه خود است و با این اتصال او نیز تبدیل می‌شود به کمال. فقط کافیه که به آن چیزی که آن بالا به عنوان مظهر کمال شناخته میشه اعتماد بی قید و شرط کرد. این در حالی است که بشر سفید پوست غربی مدتی است با پیگیری سر این کابل رفته بالا و بالا بالاتر (بالاتر از ستاره، تو آسمون قصه پرواز کنیم دوباره) و متوجه شده که #ای_بابا_ای_بابا، کیر توش. سرش به هیچ جا وصل نیس. حتی یه کیس یا هیچ وسیله تخمی که کابل بخوره این بالا نیست. لذا بشر به این ترتیب به ترسناک ترین و شوکه کننده ترین فهم خود رسیده که به چیزی وصل نیس.(ولی زدبازی بحثش فرق میکنه، اون وصله. از بس حرومزاده و چهل پدر هم هس خودش میگه من افتخار میکنم که وصلم. طرفداران زدبازی هم چون جزو پایین ترین رده هرم انسانی محسوب میشن لذا حرجی بهشون نیس که بخوام بهشون بپردازم. بگذریم) لذا الان بشر سفید پوست غربی معتقده که از آن بالا کابل که نه، صرفا کفتر می آید، گاهی. حتی یک دانه دختر هم نمی آید. چه برسد به کمال و پورت اتصال. و اتفاقا کون مونش پاره شده ازینکه دیده ای بابا به هیچ بالایی وصل نیس. و سعی کرده دست ازون عالم بالا بشوره و همینجا رو زمین سر خودشو گرم کنه. ولی مومن. مومن کماکان خوش دارد خیال کند که یه کابل شارژ از آن بالا آویزان شده و مومن با توکل و چنگ زدن به اون کابل (که خود از چند رشته در هم تنیده تشکیل شده که وعتصمو به حبل الله جمیلا. یعنی جنس اون کابل جوریه که حتما باید بهش چنگ بزنی وگرنه کابل رو میگیره) خود را وصل می‌کند به منبع کمال و خطا رو صفر کنه. که خب این کم خرج تره، احساس تو خالی شدن ازینکه اون کابل سرش آویزونه از یه دکل ایرانسل و به جایی وصل نیس هم نداره. ولی بگایی؟ تا دلت بخواد. اون درصد خطاها کون مومن رو پاره کرده. جرواجرش کرده.
