Gooshe

آدولف آیشمن، مسئول امور یهودیان در اداره امنیت رایش در حزب نازی و مسئول فرستادن بیش از شش‌میلیون انسان به کشتارگاه‌، نه دیوصفت بود و نه از کشتن لذت می‌برد. یک کارمند معمولیِ بله قربان‌گوی گوش‌به‌فرمان بود که فقط زبان اداری را می‌فهمید. «اردوگاه کار اجباری» را «تغییر محل سکونت» آدم‌ها می‌دانست و «راه‌حل نهایی» اسم رمز کشتار انسان‌ها در برگه‌های اداری‌اش بود.
هانا آرنت، فیلسوف آلمانی که در دادگاه او در اسرائیل حضور داشت، بزرگ‌ترین گناه او را «فکرنکردن» می‌دانست؛ افسری میان‌مایه، وظیفه‌شناسی بی‌وجدان که نمی‌اندیشید.
آیشمن خود را بی‌گناهی می‌دانست که هرگز به اراده خود تصمیمی نگرفته، فقط دستور بالادستی‌‌ها را اجرا کرده. آرنت می‌گوید، فاجعه‌هایی به این وسعت به دست همین آدم‌های بی‌ابتکارعملِ بی‌فکر، معمولی و مبتذل می‌شود. برای همین نظام‌های استبدادی، جنایت را یک «وظیفه» می‌کنند. وظیفه در ذهن این چرخ‌دنده‌های بی‌فکر نیازی به تفسیر ندارد؛ آنها زشتی شر را از بین می‌برند و آن را امری روزمره‌ و پیش‌پاافتاده می‌کنند.
لطفا در صورت بازنشر منبع گوشه را با تگ ذکر کنید:
@gooshe
Film: Hannah Arendt, Margarethe von Trotta, 2012

«عادی‌سازی» روشی تاریخی‌ست. هرگاه کسانی خواسته‌اند وضعیت نابسامان و عمیقاً غیرعادی را عادی نشان دهند، عملی‌اش کرده‌اند؛ هیتلر برای اینکه نشان دهد خبرهای اردوگاه‌های مرگ واقعیت ندارد، صلیب سرخ را برای بازدید از اردوگاه «ترزین‌اشتات» دعوت کرد. آنها به دیدن اسیران شادی رفتند که با رضایت کامل کار می‌کردند، تیم‌های ورزشی داشتند و بانک و کاسبی خودشان را می‌چرخاندند. در همان اردوگاهی که آدم‌ها، گرسنه و بیمار بودند یا در صف مرگ و اتاق گاز.
رهبر کره شمالی برای اینکه نشان دهد منزوی‌بودن کشورش چقدر به نفع مردم است، تصویرهای رنگی از شهروندان و کودکان خشنود منتشر می‌کرد، شاکر این حد از خودکفایی در تأمین غذا؛ اما آن سوی این تصویرها، کمبود غذا و فقر بی‌حد آدم‌ها را به مکیدن سنگریزه وامی‌داشت. 
با ورود صدها تانک‌ شوروی به چکسلواکی، سیاستمداران چکی وفادار به دولت شوروی روی کار آمدند که وظیفه‌شان عادی‌سازی اشغال کشور زیر پوتین سربازان بیگانه بود. کارشان این بود که وضعیت سیاسی و این تصرف ننگین را برای مردم شرافتمندانه و پر از منفعت جلوه دهند.
لطفا در صورت بازنشر منبع (گوشه) را ذکر و تگ‌ کنید:
@gooshe
اینستاگرام گوشه