دوست می‌دارم آن را که روانش خویشتن بر باد ده است و نه اهل سپاس | یادداشت‌های یک روانپزشک

دوست می‌دارم آن را که روانش خویشتن بر باد ده است و نه اهل سپاس خواستن است و نه سپاس گزاردن؛ زیرا که همواره بخشنده است و به‌دور از
پاییدن خویشتن.
(چنین گفت زرتشت، نیچه، آشوری)
پ.ن: به به! خویشتن بر باد ده! حالا می‌فهمم چرا این‌قدر اونایی که خودشون رو جدی می‌گیرن از چشمم میفتن! انسان خویشتن بر باد ده‌ام آرزوست!
@hafezbajoghli