هر کسی چند بار جایی از مسیر زندگی می ایستد با خودش فکر میکند: | هوای حوا
هر کسی چند بار جایی از مسیر زندگی می ایستد با خودش فکر میکند: آیا حضور آدم ها ابدیست؟ همیشه روی یک خط جلو میرود؟ این سوالها را شاید برای هزارمین بار از خودش میپرسد. اما آخرین بار جوابی دیگر از قلبش میشنود! . انسان به ذاتش تنهاست... آدم ها برای هم ابدی نیستند... پدر، مادر، برادر و خواهر، حتی دو قلو! چه برسد به کسی که دوستش داری، دوستانت یا معلم ها و اساتیدی که در زندگیت هستند. اما از وقتی که معنی احتیاج و دوست داشتن را میفهمیم، آنها را در ذهنمان ابدی میکنیم. هر کسی بر اساس شخصیتش دلیلی دارد و هیچ دلیلی غلط نیست. اما فارغ از دلیلِ ابدیت طلبیمان، روابط ما و همه اطرافیانِ مثلن ابدی، از "در لحظه بودن" خارج میشود. انگار که برچسبی به آنها که دوستشان داریم میزنیم و مطمئن از حضورشان، خیلی از حرفها و کارها را میگذاریم برای آینده! همین فرمولِ دوست داشتن و همیشگی بودن است که باعث میشود راحت تر و بدون فکر حرف های دردناکی به آنها بگوییم یا عصبانی شویم و پرخاش کنیم و گاهی حتی نادیدشان بگیریم... همان جملهِ معروف که "با هر کسی که بیشتر دوست داریم، تُند تر رفتار میکنیم و با آدمهای غریبه ملایم تریم" درکِ اصلِ تنهایی، تا زمانِ پذیرفتنش اما راه طولانی دارد، پر از استرس و خشم و ترس... اگر بعد از درک موضوع، شجاعت قدم برداشتن را پیدا کنیم، خیلی راحت تر و درست تر مسیر زندگی را طی میکنیم. یاد میگیریم در لحظه باشیم، نه به فکر گذشته و آینده. از گذشته پشیمان نیستیم و برای ادامه مسیر، از آنچه دلمان میگوید نمیترسیم... چون لحظه را زندگی کردیم و در گذشته هیچ پشیمانی نیست. میپذیریم این ما هستیم که به اهدافمان ارزش میدهیم، نه آنها به ما؛ پس راحت تر مثل رود، در بستر زندگی راهِ ادامه را پیدا میکنیم. راحت تر آدم ها را رها میکنیم یا کنار میگذاریم. بدون دلگیری و خاطره بد، چون میدانیم حضور هر کسی دلیلی دارد و زمانِ مشخصی... اگر راحت رها نکنیم در مردابِ گذشته ای که با یاد و نه حضور آنها تنها هستیم گیر می افتیم. و از همه مهمتر یاد میگیریم چه طور با خودمان در تنهایی زندگی کنیم و افسرده نباشیم... با خودِ کودک و بزرگسال رفیق میشویم و دستِ کم مطمئنیم آنها برایمان ابدی اند! زندگی هر کسی زمان بندی خودش را دارد. یک جمله بودیستی بهتر همه این ها را توضیح میدهد: "این طور فکر نکنید که اتفاقات، در زمانِ مناسب خودش می افتد؛ بلکه اتفاقات در ~بهترین زمانِ مناسبِ خودش~ می افتد" پس نگران نباش اگر هنوز این موضوع فکر نکرده بودی... بهترین زمانش حالا بود! . این یکی از درس های امسالِ زندگی ام بود... امیدوارم پاسخ درست تری در رفتارم با اطرافیانم داشته باشم.
