در سوگ استادی دیگر مجید انوشیروانی، دکترای تخصصی طب ایرانی | دکتر مجید انوشیروانی/طب حکمت‌بنیان ایرانی
در سوگ استادی دیگر مجید انوشیروانی، دکترای تخصصی طب ایرانی
دکتر غلامرضا امین استاد پیشکسوت رشته فارماکوگنوزی (شناخت داروهای گیاهی و طبیعی) نیز به آستان جانان بال گشود و امروز جمعه ۲۷ خرداد ۱۴۰۱، چهارمین روز فقدان اوست.
این یادداشت را، غمگینانه و خاکسارانه، به پاس حق استادی او، و از باب مهری که در دل به او داشتم و داشت، می‌نویسم.
طی سال‌های ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۲ که با دلی تپنده از شوق فهم و کشف، و چشمانی مبهوت سپهر دانایی حکیمان، در مسلک آموختن، و پژوهش، و نگاشت پایان‌نامه‌ام در رشته دکترای تخصصی طب ایرانی سیر می‌کردم، از محضر دکتر غلامرضا امین نیز نکته‌های بسیار برگرفتم و چه در کلاس درس و چه در دفتر کار و آزمایشگاه با او گفت‌وشنیدها داشتم. او از استادان برجسته‌ای بود که هم به دانش نوین اهتمام می‌ورزید و هم حکمت طبیبان و طبیعی‌دانان بزرگ را پاس می‌داشت. دکتر غلامرضا امین در رفتار و منش، نمونه‌ای از فروتنی اخلاقی و تواضع علمی بود ولی از نقد خطاها و بدفهمی‌ها چه از سوی ورثه سنت و چه از سوی عمله تجدد ابا نداشت و با زبانی نرم، کژی‌ها را در هر دو سو گوشزد می‌کرد و به ما دانشجویان درس اعتدال و انصاف در مشی علمی می‌داد. هنگامی که نخستین دوره دکترای تخصصی داروسازی طب ایرانی در دانشگاه تهران تاسیس شد، روزی مرا فراخواند و از ضرورت فهم دقیق و عمیق دانشجویان از اصول و مبانی داروشناسی طب ایرانی سخن گفت و مرا بدین وظیفه گمارد که آن مبانی حکمی را- بقدر وسع و ادراک ناچیزم- با همان زبان و ادبیات اصلی متون ولی با بیانی نو و از دیدگاه طبیب بالینی، در چند جلسه با دانشجویان آن دوره درمیان بگذارم؛ کاری که انجام شد و خرسندی او را در پی داشت. این امر نشان می‌داد که او در میراث نیم‌زنده حکمت، گوهرهایی می‌دید که دانش فارماکولوژی و فیتوشیمی و فیتوتراپی از آنها بی‌بهره است؛ و می‌دانست که طب ایرانی و داروسازی سنتی بدون فهم مجدد و بازسازی و نوسازی حکمت نظری و عملی طبیبان و داروشناسان کهن، در غایت و نهایت به اختلاط و التقاط و انحطاط الفاظ می‌انجامد نه به اتحاد و انسجام و انبساط معانی.
او همچنین از اغتشاش‌های رایج در شناخت گیاهان دارویی، چه در صحنه بازار تجاری و چه در عرصه تولید صنعتی داروهای گیاهی، دلسوزانه انتقاد می‌کرد و سطحی‌نگری و شتابزدگی در تطبیق مفردات متنی با گیاهان امروزی را عامل ناکامی‌ها در پژوهش و درمان می‌دانست.
همچنین آن زنده‌یاد، کاربرد مفردات طب ایرانی را بدون ملاحظه عوارض و سمیت و تداخلات، سخت نکوهش می‌کرد و همانگونه که نقص گیاه‌‌داروشناسی و گیاه‌درمانی مدرن را در فهم ماهیت و صفات و افعال و خواص مفردات آشکار می‌کرد، کمال و حسن آنها را نیز در رده‌بندی گیاهان، و شناخت مواد مؤثره آنها، و روش تحقیق و مطالعات بالینی سامان‌مند برای شناختی درست از اثربخشی و ایمنی گیاهان دارویی می‌ستود.
یادش به نیکی و بلندی که رفعت و اعتلایش برتر از ترفیع و ارتقاء بود، و حال و مقامش فراتر از قال و قیل و مقالات.
