2022-06-12 23:02:24
حکایتی زیبا از مثنوی؛
معشوقی عاشق خود را به حضور می‌پذیرد و کنار خود می‌نشاند، اما آن عاشق به جای آنکه از وصال معشوق حظّ ببرد، نامه‌هایی که در دوران فراق با سوز و گداز نوشته بوده را بیرون می‌آورد و شروع می‌کند به خواندن. معشوق می‌گوید اگر این نامه‌ها برای من است که من الان کنار توام، پس خواندن‌شان وقت تلف کردن است، عاشق می‌گوید آخر آن لذتی که از یاد تو در دوران فراق احساس می‌کردم اینک احساس نمی‌کنم. معشوق می‌گوید: علتش این است که تو عاشق من نیستی عاشق آن حال روحی موقت و متغیری هستی که از عشق سرزده و چون به واسطه‌ی من به آن حالِ محبوب و مطلوب می‌رسی، نسبت به من عشق می‌ورزی!
آن یکی را یار پیشِ خود نشاند
نامه بیرون کرد و، پیشِ یار خواند
گفت معشوق: این اگر بهر من است
گاهِ وصل، این عُمر ضایع کردن است
من به پیشت حاضر و، تو نامه‌خوان؟
نیست این باری، نشان عاشقان
گفت: اینجا حاضری، اما ولیک
من نمی‌یابم نصیبِ خویش نیک
چشمه می‌بینم ولیکن آب نی
راهِ آبم را مگر زد رهزنی؟
گفت پس من نیستم معشوق تو
من به بلغار و مرادت در قُتو
هست معشوق آنکه او یک تو بُوَد
مبتدا و منتهایت او بُوَد
چون بیابیّ‌اش نمانی منتظر
هم هویدا او بُوَد، هم نیز سِرّ
عاشقِ حالی، نه عاشق بر مَنی
بر امیدِ حال بر من می‌تَنی
#مثنوی_معنوی/ دفتر سوم
@hosna_mohamadzade
216 views20:02
ح
