ملت ایران یک خانواده بزرگ هستند، خانواده‌ای متشکل از اقوام مختلف با گرایش‌های سیاسی، فکری و مذهبی مختلف که در تمام طول تاریخ بر اساس منافع مشترک جمعی و ملی کنار هم زیست مسالمت‌آمیز داشته و دارند.
اگرچه روندی که در ۴۵ سال گذشته شاهد بوده‌ایم و در سال‌های اخیر، برجسته‌تر شده است، تلاش برنامه‌ریزی شده‌ی حکومت و عواملش برای دور کردن اعضای این پیکره از هم بوده است، ولی علی‌رغم تفرقه‌افکنی‌ها و باوجود تمام فراز و فرودها، افزایش آگاهی در جامعه موجب شده که این فاصله‌ها، کم‌تر شوند. ایرانیان گویی دوباره همدیگر را پیدا کرده‌اند.
در دیدار با مولوی عبدالحمید، درباره‌ی این موضوع صحبت شد؛ که ما مردم ایران، با هر زبان، قوم، دین، آیین، گرایش و تفکری که داریم، چاره‌ای جز کنار یکدیگر بودن براساس اصول مشترک و ملی، نداریم.
ما هیچ راهی جز اتحاد و گفتگو، برای دستیابی به آزادی، برابری و تغییر سرنوشت خود و ایران، نداریم.
جهان در این سال‌ها، تماشاگر مبارزات مداوم و خستگی‌ناپذیر مردم سیستان و بلوچستان و زاهدان، برای مطالبات گروه‌های مختلف مردم در سرتاسر ایران بود، نه فقط برای کاستی‌های بسیار و خاصی که خود از آن رنج می‌برند، آنجا رنج عمومی ملت ایران را فریاد زده‌اند.
در زمانی که به وضوح، خشن‌ترین چهره‌ی فقر، در این استان و شهرهایش، نمایان است، این مردم و همراهی آنها با دیگران در سرتاسر ایران، می‌تواند نمونه‌ای درخشان از اتحاد، ایستادگی و مبارزه برای منافع جمعی کل ایران باشد. در چهره رنج‌کشیده بلوچ‌های عزیز ایران، امید نمایان بود آنچنان که خودشان نیز می‌گفتند: «ما کنار هم پیروزیم»
از بلوچستان تا آذربایجان، از هرمزگان تا کردستان، از خراسان تا خوزستان همه برای هم و برای ایران.
@Hosseinronaghi
